The day after: Plenty of time

24 juli: De reis van Muktinath naar Pohara

Nou, genoeg tijd om een verhaaltje te schrijven. We staan namelijk in the middle of nowhere stil op de weg tijdens onze busreis terug naar Pokhara.
De ochtend begon voor de verandering een keer rustig. We konden 'uitslapen' tot 7.15 uur. 7.30 uur kregen we ons ontbijt om vervolgens onze backpack klaar te maken voor de terugreis naar Pokhara. We lopen naar de bus die om 9 uur zou vertrekken. Natuurlijk vertrekt deze weer op Nepalese tijd om 9.21 uur. We moesten ongeveer 18 km rijden tot het volgende dorpje Jomsom om daar op een andere bus te stappen naar Pokhara. Maps.me gaf aan dat de reis van Jomsom naar Pokhara ruim 2 uur zou duren, maar hier klopt natuurlijk niets van. We houden dus rekening met een uur of 5. Dan moeten we er toch zeker wel zijn? De bus vertrekt en het is super oncomfortabel. De wegen bestaan hier enkel uit zand, grote stenen en ongemakkelijke drempels. Tevens zit de bus ook propvol. Ik vermoed dat er minstens 10 mensen teveel in zitten en staan. Wij krijgen een plekje op de achterbank, net zoals in Nederland gemaakt voor 5 personen, maar in Nepal bestemd voor minimaal 6. Bestaande uit een backpacker die we onderweg hebben leren kennen, een Nepalees meisje en moeder, ik, Floor en een man van minimaal 2.00m lang die ook 2 zitplaatsen in beslag neemt, eigenlijk 7 mensen dus! Floor en ik zitten in het midden in de hoop dat we in ieder geval onze benen weg krijgen in de bus, maar of dit een goede keuze was? Dat weten we niet, maar het kan niet anders. Als we aan het raam hadden gezeten, hadden we onze benen nooit weg gekregen. Onderweg naar Pokhara heb ik sowieso pijnlijke knieën, een kopstoot tegen een stoel gehad en een Nepalese vrouw minimaal 20x op mijn schoot gehad. Je kunt je er geen beeld van maken hoe een busreis in Nepal is tot dat je het zelf hebt meegemaakt. En ja hoor... dan breekt het moment aan waarvan ik dacht dat ik het niet mee ging maken. De bus stopt heel abrupt en de motor wordt uitgezet. Een Nepalese jongeman probeert ons met handen en voeten duidelijk te maken dat de bus minimaal 2,5 uur blijft staan omdat de weg afgesloten is en deze rond 17.30 uur weer wordt vrijgegeven. Lekker dan... Daar sta je dan in de middle of nowhere. Een aantal mensen die maar tot aan Tatopani (vanaf deze plek ongeveer 3 uur lopen) hoeven, besluiten om te gaan lopen. Wij hebben geen andere keus dan te blijven wachten tot de weg weer open gaat. Één voordeel heeft het wel, minder mensen in de bus dus! Het nadeel is, het is minimaal 22.00 uur voordat we in Pokhara zijn. Gelukkig gaan we terug naar het hostel waar we voor de trek ook sliepen, we gaan er vanuit dat daar ook voldoende plek is omdat het nu laagseizoen is. Maar wat doen we met eten of naar de wc gaan? De tijd zal het leren. Nu kunnen we alleen maar wachten.
Ik zal later vandaag een update schrijven van onze ervaringen in de bus.

25 juli: Back in Pokhara

Zo een dag later en ik kan uitleggen waarom. We waren pas om 2 uur 's nachts in ons bekende hostel in Pokhara. Gelukkig hadden we een visitekaartje en telefoonnummer van de eigenaar, zodat we hem konden wakker bellen. Haha. Hij vond het totaal niet erg en stond ons al op te wachten toen we afgezet werden door de taxi. We hadden namelijk een busrit van 16,5 uur achter de rug, terwijl het maar een afstand was van 173 km. Na een goede nachtrust, hebben Floor en ik de was weg gebracht (ik heb heel veel medelijden voor diegene die onze kleren gaat wassen) en zijn we de stad in te gaan om te gaan ontbijten/lunchen. Heerlijk was het. En wat een verschil met in de bergen. We besluiten ons vandaag lekker te verwennen. Na de lunch lopen we door de stad, kopen we wat spulletjes en maken we een afspraak voor een 'deep tissue massage'. Heerlijk kan ik je zeggen, maar ook een beetje pijnlijk. Het is de op één na zwaarste massage die je kan krijgen. Ze bieden namelijk ook 'Trekkersmassages' aan, maar deze was niet in de aanbieding. En op dat gebied blijven we toch Nederlanders he?! Om 16 uur lagen we er helemaal klaar voor. Maar ik kan je zeggen, ze ging nog net niet op me staan en over mijn rug lopen. Nu merk ik toch wel dat we een pittige tocht achter de rug hadden, maar wat deed het goed. Lekker vol gesmeerd met olie kleden we ons weer aan en gaan we een drankje doen in een gezellig hostel om vervolgens in het restaurant OR2K te gaan dineren. Een luxe tent voor Nepal. Toen ik bloemkool op de kaart zag staan was ik om (ongelofelijk he mam?! BLOEMKOOL?!). Ik bestelde de bloemkooltaart met frietjes en salade. HEERLIJK! Bijna net zo lekker als Hollandse kost!
Aangezien we een korte nacht achter de rug hebben, besluiten we naar huis te gaan om daar nog gezellig te kletsen en op tijd naar bed te gaan. We hebben een paar knopen doorgehakt qua planning en regelen dit meteen.
26 juli: Morgen huren we een scooter en 's avonds gaan we naar een 'retreatcentrum'.
27 en 28 juli: Hier zullen we drie nachten verblijven (ik ben dan dus ook offline en zal jullie later weer updaten).
29 juli: Terugkomst retreatcentrum en een dagje rusten.
30 juli: Reizen naar Chitwan National Park om hopelijk wat wildlife te spotten.
31 juli, 1 en 2 augustus: Verblijf in Chitwan National Park.
3 augustus: Terugreis naar Kathmandu
Vanaf hier zullen we nog een aantal activiteiten ondernemen en dan is het weer zover... Dan zit deze grote reis er weer op en ga ik weer terug naar het gewone leven. Ik ben nu halverwege en het is een prachtige reis met veel unieke ervaringen, maar ik zal ook weer blij zijn om thuis m'n 'pungelke' weer op te pakken en terug bij de diertjes te zijn.

Veel liefs,
Manon

Mission possible: Thorong la Pass > We made it! And how?

22 juli: Thorung high camp
Gisteren had ik helaas geen tijd en energie om een verhaal te schrijven. Daarbij was er geen internet en wist ik dat we extreem vroeg uit de veren moesten. Ik besloot dus een dagje 'pauze' te nemen van mijn verhaaltjes. Het was sowieso een dag waar niet veel bijzonderheden waren. We zijn van Ledar naar Thorung high camp gelopen. De voorlaatste dag voor we ons tweede doel wilde behalen. Het was een lange weg waarbij je veel moest stijgen en dalen. Eenmaal aankomen bij Thorung base camp, besloten we een pauze in te lassen. We hebben ons water aangevuld en vervolgde onze weg naar high camp. Ze zeiden dat het nog ongeveer een uur lopen was, maar dat het een uur klimmen was, dat zeiden ze niet.... Pfffff... my specialty.
Ik weet niet hoe het mogelijk was of wat me bezielde, maar ineens ging dat laatste stuk klimmen me heel goed af... Ik leek voldoende zuurstof binnen te krijgen ook al zaten we bijna op 4280m hoogte!! Voor het eerst in dagen, ging ik als een speer naar boven. Zelfs Floor en Jason stonden er van te kijken. Tuurlijk was ik moe toen ik eenmaal op high camp stond, maar ik was zo blij dat dat weer achter de rug was en dat we nog maar 1 dag flink moesten klimmen. Je merkt zo goed dat je hoog in de bergen zit en dat je al dagen aan het trekken bent. Je lichaam raakt met de dag meer uitgeput. Maar wetende dat je nog maar 1 dag moet, doet een mens goed. We kaarten deze avond nog wat en besluiten rond half 8 ons terug te trekken in ons 'chalet'. Haha.

Even kort samengevat:
- 6 km gelopen
- 680 m gestegen
- 3 uur en 25 minuten gewandeld
- 17.793 stappen gezet

23 juli: Thorong la Pass
Wat een ochtend. Een slecht begin. De wekkers stonden om 4.15 uur en om 4.30 uur hadden we ontbijt besteld. Het regende ontzettend hard, dus we maakte ons een beetje druk voor het uitzicht. Rond 4.40 uur kregen we ons 'heerlijke' ontbijt en vlak daarna besloten we toch maar onze backpacks in te gaan pakken en te vertrekken. Het weer is onvoorspelbaar en je kan niet wachten. Je MOET vóór 10 uur in de ochtend bij de Pass zijn, anders kan het weer zelfs gevaarlijk worden (voornamelijk i.v.m. de wind). Ik had slecht geslapen, ik was toch wel een beetje nerveus... Het weer was slecht, kon ik het wel? Het was tenslotte toch nog minimaal 500m klimmen. Haalde we het voor 10 uur? En wat als we het niet haalde? Moeten we dan terug en morgen opnieuw proberen? Niemand kan je een antwoord er op geven. Je kunt tenslotte niet meer dan proberen. Veel backpackers deden vandaag een poging. Ik vermoed dat we met een groep van ongeveer 20 man waren. We vertrokken verspreid, maar zo nu en dan kom je iemand op het circuit tegen.
De regen veranderde in sneeuw. Het was mistig en we zagen bijna niets. Daarbij was het ook ijskoud. We moesten ons echt vermannen en stevig door blijven lopen. Omdat je veel zweet (zeker in die regenjas), koel je anders veel te snel af. Jason had zijn handen in zijn zakken met een lekker warm pittenzakje, Floor kreeg er snel ook al één en probeerde zich met één stok vooruit te duwen en ik bleef volhouden met mijn twee wandelstokken. Ik moest wel, want het was erg glad en ik wou niet vallen. Steenkoud was het, maar ik voelde het naderhand niet meer. Ik zette mijn gedachten op nul en wandelde stevig door. Net zoals gister, ging ik als een speer. Zo vreemd dat ik genoeg lucht leek te krijgen en dat ik minder pauzes nodig had. Ondanks nog steeds een zware backpack op mijn rug. Ik vermoed dat die rond de 12-13 kilo weegt. Voor ik het wist, zag ik de top! Ongelofelijk! Zijn we er al? Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik voelde vreugde en teleurstelling tegelijk. Ik was ZOOOO ontzettend blij dat we het gehaald hadden, dat we echt aan de top stonden van het Annapurna Circuit, maar ik was tevens teleurgesteld in het feit dat er totaal geen mooi uitzicht was. De mooie Nepalese vlaggetjes waren zowat ingesneeuwd en het bord met het bewijs dat we het gehaald hadden moesten we ook eerst goed schoonmaken. We doen alle drie onze backpack af, Jason helpt me m'n handen in te pakken in een paar vieze, smerige sokken en een schone sjaal en maken snel een paar foto's. Langer dan 10-15 minuten kun je er niet blijven staan. Het was zo koud en je koelt zo razend snel af... Je kan het je niet voorstellen in het midden van de zomer, in juli.
We zetten onze tocht voort en gaan weer snel dalen. We schuilen na een paar 100 meter even in een hutje zodat we ons warmer kunnen aankleden en onze vingers en tenen een beetje kunnen bewegen. Ik voelde mijn handen niet meer en ze waren flink gezwollen, maar pijn had ik gelukkig niet. We lopen snel naar beneden, want we wisten dat het weer snel kan omslaan. Zo snel als het kan regenen, sneeuwen en winden, zo snel kan het ook weer stoppen en word het zelfs aangenaam. Vreemd... een uur geleden leden we vreselijk veel kou en nu moet je alles weer uitgooien om uberhaupt te kunnen lopen. Na 5 uur en 11 minuten lopen en 2x vallen, komen we aan bij een dorpje, waar ik eindelijk naar het toilet kan en we even snel een kopje warme thee drinken. We rusten even uit. We zien en voelen het allemaal, we zijn allemaal stuk voor stuk uitgeteld. Pas toen ik rustig zat, realiseerde ik het me echt. We zijn aan de top geweest, ruim 5400m hoog! Wat een unieke en bijzondere ervaring was dat. Natuurlijk hadden we slecht weer en hebben we weinig gezien, maar we hebben het wel even geflikt! Na een wat langere pauze besluiten we verder te dalen, naar een dorpje genaamd Muktinath. Je zag het dorpje al van ver en het was niet te vergelijken met andere dorpjes, veel mooier en groter (voor Nepalese begrippen dan). We hebben nog een dik uur gewandeld voor we aankwamen bij een geschikt 'hotel'. Free wifi en hot shower 24 hours staat er op de muur. We trappen er met 6 benen in. We hebben ons lekker koud gedoucht en de wifi deed het blijkbaar niet (er bleef iets te zijn met de stroom). Toch zijn we blij dat we er zijn en dat we een geschikte slaapplek gevonden hebben. Morgen willen we hoogstwaarschijnlijk in 2-3 dagen naar beneden gaan mountainbiken. Ik vermoed dat we vanmiddag even een rondje lopen om te kijken waar we dat kunnen regelen. Mocht dit niet lukken, lopen we hoogstwaarschijnlijk morgen naar Jomsom en gaan we met de jeep en bus terug naar Pokhara.

Wat hebben we vandaag gepresteerd?
- 13 km gelopen
- 536 m gestegen en 1.226 m gedaald
- 6 uur en 27 minuten gewandeld
- 32.564 stappen gezet

Veel liefs en tot snel,
Manon

Achterstand van verhalen

18 juli: We made it! Tilicho base camp

Pfff... Vandaag was een dag van ups en downs. Floor was gister flink ziek, het was dus even de vraag of het verstandig was om de trek door te zetten of een pas op de plaats te maken en even goed uit te zieken. Gelukkig voelde ze zich vanochtend een stuk beter. Ze had al 2x een halve pil Diamox genomen en dit heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ben ZO ontzettend blij dat ik nog geen symptomen van hoogteziekte heb. Het lijkt me echt verschrikkelijk.
Vanochtend hebben we ontbeten... We vonden het beide niet echt lekker, maar we wisten dat we iets moesten eten om deze trek te kunnen doen.
Het is wederom een lange dag geworden. Omdat ik vandaag niet helemaal lekker in mijn vel zat, vind ik het moeilijk om het in de goede volgorde te vertellen. Ik ga het dus opsommen in ups en dows:

UPS:
- Vele mooie uitzichten.
- Prachtige route.
- Ik heb 4 Marsjes (snoep) gekocht!!!! Die heb ik wel verdiend. En nee, ze zijn nog niet op. Integendeel... Morgen heb ik besloten de eerste op te snoepen, want dan hebben we toch ons eerste hoogtepunt gehaald: Tilicho Lake!
- Ik heb nog 2 tubes lijm kunnen kopen (deze bleken al snel nodig te zijn).
- MORGEN IS EEN DAG ZONDER BACKPACK. We nemen alleen een daypack mee naar het meer omdat dit een tocht word die je op en neer loopt. We slapen dus in hetzelfde kamertje.

DOWNS:
- Mijn linkerschoen was binnen het eerste uur alweer kapot aan de voorkant. Ik heb deze zelf tijdelijk kunnen repareren met het restje lijm dat ik over had, een haarelastiekje en een stuk rot touw dat ik onderweg gevonden had. Geloof het of niet, het heeft gehouden tot 5 minuten voor de finish. Je wordt vanzelf erg creatief blijkbaar.
- Mijn hak van de linkerschoen ging een half uur voor de finish ook wapperen. Die moet ik zometeen dus nog even plakken met een nieuwe tube lijm.
- De lucht wordt steeds ijler en je begint te voelen dat het echt begint af te koelen. Morgen ga ik dus toch echt een vestje meenemen.
- Ik vond de tocht over het algemeen vandaag heel zwaar. Fysiek ben ik al aan het uitputten en je hebt nog niets gezien van wat je echt graag wil zien. Mijn geduld wordt dus op de proef gesteld.
- Ik kreeg de laatste twee uur van de trek ontzettend veel pijn aan mijn rechterheup (waar ik een oude blessure heb). Ik vermoed dat dit komt omdat we de hele dag scheef hebben gelopen (rechts van je ging het stijl omhoog en links van je was een afgrond).
- De route die we vandaag gelopen hebben was toch soms wel een beetje gevaarlijk. We zijn door een gebied gelopen waarbij aangegeven stond: eartslide area. Je moet je koppie er dus goed bij houden.
- De backpack lijkt wel iedere dag zwaarder te worden in plaats van lichter. Hier moet je ook niet veel over nadenken.

Toen we vanmiddag aankwamen, bleken we wel gratis wifi te hebben (maar deze werkt niet heel goed) en moest je betalen voor de stroom. Gelukkig heb ik alles opgeladen, dus ik ga er in eerste instantie even geen gebruik van maken. Het thuisfront is op de hoogte dat ik aangekomen ben en ik hoop vanavond nog even contact met ze te hebben. Vanmiddag heb ik een uurtje geslapen en dat heeft me ERG goed gedaan.... Dit Annapurna Circuit moet je zeker niet onderschatten. Ik merk dat het veel van mijn lichaam vergt. Ik heb dus al besloten dat ik na deze trekking een 'trekking massage' ga nemen in Pokhara! Ik kijk er nu al naar uit.

Concreet hebben we vandaag:
- 8,7 km gelopen
- 435 m gestegen
- 5 uur en 16 minuten gewandeld
- 19.698 stappen gezet

Veel liefs,
Manon

19 juli: Mission completed: Tilicho Lake (5017m)

WAUW WAUW WAUW! Wat een dag vandaag! En wat ging het goed. Vandaag hoefde we beide geen backpack mee te nemen omdat het op en neer naar het Lake was. We hebben er welgeteld 4 uur en 7 minuten over gedaan om boven te komen, terwijl naar onder (het is echt niet eerlijk) zeker 2x zo snel ging, namelijk 1 uur en 51 minuten.
De tocht naar boven was pittig. Het ging letterlijk alleen maar berg op, geen stukje ging naar beneden. Het enige wat ik op de heenweg kon denken was: ik hoop dat dit het waard is. Ik hoop dat deze trekking niet voor niets is geweest. En dat was hij zeker niet! Wat een prachtig uitzicht hadden we daar boven. We waren helemaal alleen. Geen mens of dier te bekennen, enkel een prachtig meer voor je. Helderblauw en niet vast te leggen op de camera. Om dit te ervaren, moet je het echt met je eigen ogen zien. Mooie bergen er om heen, sommige zelfs met sneeuw. Toch was het niet zo koud als het leek. Een vestje was aangenaam, maar een muts en handschoenen waren zeker niet nodig. Vlak voordat we vertrokken bij het meer, hebben we beide een Mars opgesnoept. Die hadden we wel verdient en wat smaakte hij lekker!! Op de terugweg begon het te miezelen/regenen. We hebben dus wel de poncho aan gehad vandaag, maar dat was niet erg. We hadden een prachtig uitzicht en een mooie omgeving en dat neemt niemand ons meer af. Gister was een slecht dag, maar vandaag heeft alles goed gemaakt!

Toen we terug bij Base Camp waren, hebben we samen een FRIETJE besteld. Totaal niet te vergelijken met in Nederland, maar wat was het lekker. Daarna zijn we terug gegaan naar de kamer en heb ik mijn spullen bij elkaar gezocht om te douchen. De douche scheen heel warm te zijn, dus ik besloot het een kans te geven. Hier boven in de bergen is dat namelijk absoluut niet vanzelfsprekend. Toch was de douche heerlijk warm. Ik kon hem zelfs niet op het warmst draaien, dat heb ik nog niet vaak gehad hier in Nepal. Toen ik de douche uit kwam, liep ik me zowat tegen Jason aan! Die had ik niet zien aankomen! We zouden hem morgen namelijk oppikken in een stadje en dan pas weer samen verder gaan. Wat gezellig! Hij gaat morgen naar het meer en hij gaat ons daarna inhalen. Dat lukt hem vast, want Floor en ik zijn niet de snelste. HAHA! We besluiten om vanavond samen een hapje te eten en een plan te maken. Dat beloofd een gezellig avond te worden. We hebben ons voorgenomen wat te gaan kaarten.

Ik zal deze mooie dag even samenvatten:
- 10,8 km gelopen
- 769 m gestegen (en gedaald)
- 5 uur en 58 minuten gewandeld
- 25.889 stappen gezet

Tot snel en veel liefs,
Manon

20 juli: Terug naar Shree Kharka

Vanochtend hadden we weer de mogelijk om uit te slapen, maar dat kan ik echt niet. Om 7 uur werd ik weer wakker en Floor sliep nog. Uiteindelijk werd ze rond 8.15/8.30 uur wakker. Ik had m'n tas al zo goed als ingepakt en ben uiteindelijk alvast naar de eethal gegaan. We zijn de dag stilletjes begonnen, ik denk dat we beide een beetje moe waren. Toch ging de trek vandaag erg goed. We zijn in 1x door kunnen lopen tot Shree Karka (onze nieuwe slaapplek). Hier hebben we 2.40 uur over gedaan. Niet slecht vonden we zelf. Eenmaal aangekomen hebben we na ongeveer een uurtje rusten een lunch besteld, maar Floor was een beetje stilletjes. Ze geeft aan dat ze zich goed voelt, dus ik laat haar even met rust.
Op dit moment wachten we ook op de aankomst van Jason. Hij is vandaag onderweg naar Tilicho Lake en zou een 1x door lopen naar Shree Karka.
Tevens weten we dat we vanaf hier geen internet meer zullen hebben tot aan Mukinath. In het begin valt dat even tegen, maar eigenlijk is het logisch dat er op enig moment geen internet meer is. Ik zal later vandaag nog een bericht sturen naar het thuisfront. Het is vanaf nu in ieder geval nog 3 dagen wandelen tot Muktinath en vanaf daar willen we in ongeveer 3-4 dagen met de mountainbike terug naar Pokhara fietsen. We moeten wel nog even uitzoeken hoe dit precies werkt, want naar het schijnt brengen ze de backpack dan naar de eindbestemming.

Tijdens deze rustige dag hebben we uiteindelijk toch:
- 6 km gelopen
- 230 m gedaald
- 2 uur en 40 minuten gewandeld
- 13.652 stappen gezet

Vandaag een wat korter verhaaltje omdat er wat minder te vertellen is. Het zullen nog 3 pittige dagen worden en hoogstwaarschijnlijk een paar spannende dagen.

Tot snel en veel liefs,
Manon

21 juli: Terug op de hoofdweg: Ledar

Gisteren hebben we nog een gezellige avond gehad. In de namiddag kwamen nog 3 mensen van Londen aan: James, Sarah en Ellen. Terwijl wij weer op de terugweg zijn naar de hoofdweg, oftewel naar de top van het Annapurna Circuit, zijn hun onderweg naar Tilicho Lake. Ze lopen exact dezelfde route, alleen zijn zij iets later gestart. We besloten in de avond met zijn zessen te eten en dat was gezellig. Ik heb daardoor ook iets niets geproefd, genaamd momo's (een soort dumplings). Ik heb het al vaker op het menu zien staan, maar ik durfde het telkens niet te bestellen. Floor en ik hebben namelijk al eerder eten besteld wat totaal niet in de smaak viel. Echter deze keer had ik geluk. Ik heb gestoomde groenten en kaas momo's besteld en deze waren erg lekker, maar wel een beetje pittig. Voor diegene die het nog niet weten. Één vlammetje achter een gerecht is al te pittig voor mij... Toch kon ik deze erg goed eten. Na een gezellige avond kletsen, besloten we naar bed te gaan.

De volgende ochtend moesten we een beetje vroeg op. We hebben een lange dag voor de boeg, dus we (Jason, Floor en ik) besluiten om de volgende ochtend om 7 uur in de eethal te zijn. Floor en ik zijn helemaal klaar met deze vieze ontbijtjes in de bergen, dus we bestellen samen één portie gebakken aardappeltjes met kaas. Ik weet het, het is nog vroeg, maar we moesten iets binnen krijgen en hier hebben ze geen brood zoals in Nederland of is de pannenkoek geen pannenkoek zoals we hem gewend zijn. Het zijn nog maar 3 ochtenden als het goed is en we hebben veel energie nodig voor deze dagen. Dus we moeten maar even zondigen. Één voordeel had het wel, we zaten samen met één portie goed vol en hadden voldoende energie voor de eerste helft tot aan de lunchpauze.

Het was een pittige tocht vandaag. In het begin ging het soms omhoog en soms omlaag, maar halverwege was het hééééél steil naar beneden. Beter dan omhoog natuurlijk, maar evengoed erg zwaar in de benen. En uiteraard... na ontzettend veel te moeten dalen, moesten we daarna weer flink omhoog... Niet erg goed voor mijn gemoedstoestand. Er lijkt wel geen einde te zijn aan deze tocht. Het enige wat ik tijdens deze stijging kon denken was: nog heel even doorbijten, hierna nog 2 dagen en dan ben je aan de top. Mijn lichaam is moe en hierdoor kost alles extra veel energie. Daarbij is Jason razend snel en kan dit soms frustrerend zijn. Floor en mijn tempo zijn iets meer op elkaar afgestemd. Ik kan iets makkelijker dalen en op vlakke stukken lopen en Floor kan wat makkelijker stijgen. Jason is gewoon goed in alles. Het leven is niet eerlijk. Toch is het gezellig. Ik moest er vandaag alleen niet teveel over nadenken. Haha. Na 3.53 uur kwamen we aan bij onze lunchplek, genaamd: Yak Kharka. We hebben een lange pauze gehad en geloof het of niet. Er was toch wifi. Die Nepalezen snappen het af en toe nog niet geloof ik. Het ene moment zeggen ze dat er geen wifi meer zal zijn en een dorpje verderop vraag je naar wifi en is het er toch!? Never mind! Ik ben er blij mee. Ik kan vandaag dus wel verhaaltjes uploaden.
Na onze lange pauze zijn we verder gelopen naar Ledar, onze eindbestemming voor vandaag. Gelukkig duurde dit maar 40 minuten, want ik begin last te krijgen van m'n nek. Waarschijnlijk door het dragen van die zware backpack... Hopelijk hou ik dit nog twee dagen vol, want het worden nog twee stevige dagen. Morgen moeten we nog ongeveer 4 uur lopen en de dag erna wordt het moment van de waarheid. Waarschijnlijk moeten we rond 5.30 uur gaan lopen, want we moeten voor 10.00 uur bij de pas zijn in verband met het weer.

Vanavond hebben we wederom een paar potjes gekaart om de tijd te doden. Ik begin echt beter te worden, want ik heb 4x gewonnen vandaag! Haha. Als diner heb ik vandaag voor het eerst loempia's gegeten. Helaas waren deze niet top, maar ik heb weer gegeten. Morgen maar weer iets anders uitzoeken.

Ik ga proberen nog een paar foto's online te zetten, hopelijk lukt dat!

Ik zal weer even samenvatten wat we vandaag gewandeld hebben:
- 12 km gelopen
- 145 m gedaald
- 4 uur en 33 minuten gewandeld
- 24.762 stappen gezet

Veel liefs, Manon

P.S. Mijn schoenen hebben vandaag voor de eerste keer een hele dag overleefd zonder extra lijm!!!

Op weg naar Khangsar ("acclimatiesatiedag")

Vanochtend konden we eindelijk uitslapen... Nouja. Dat mocht in ieder geval. Dat ik gewoon op 6 uur wakker word omdat dat mijn ritme is, kan ik helaas niets aan veranderen. Ik blijf toch nog even liggen. Ik weet dat er nog pittige dagen aankomen. Vandaag echter... is een rustige dag, onze "acclimatiesatiedag". We lopen naar Khangsar zodat we het gevoel hebben toch wat gedaan te hebben en het idee om een hele dag door te moeten brengen in zo'n dorp, lijkt me helemaal niets.
Na een ontbijt en het ophalen van onze schoenen bij de schoenmaker (alhoewel ik niet weer of het een schoenmaker was of een hoefsmid), pakken we onze tassen.
Je ziet duidelijk dat er enkel een beetje lijm tussen de zolen is geduwd en dat hij er een paar spijkers in heeft geslagen om het wat te verstevigen. Aan de rechter hiel heeft hij een stukje genaaid. Dat ziet er eigenlijk best prima uit. Als ik met deze schoenen deze tocht kan uitlopen, ben ik dus tevreden.
We vertrekken om 9.29 uur. Al snel merkt Floor dat haar spijkers door de schoen zitten en is dus genoodzaakt om een 1 of 2 te verwijderen. De schoenen zijn dus niet echt degelijk gemaakt zoals je dat gewend bent van een Nederlandse schoenmaker. Na 2.31 uur lopen, komen we aan in het volgende dorpje, ons "acclimatiesatiedorpje". NÈT voor het einde, laat ook een voorkant van mijn schoen los. Het was ook te mooi om waar te zijn. Gelukkig heb ik in Manang nog een tube superlijm gekocht. Toen we onze kamer geregeld hadden, ging ik daar meteen mee aan de slag. Wederom haal ik het gereedschap van Dirk uit mijn tas en ga ik er goed voor zitten. Lijm in de ene hand en het zakmes aan de ander. In het begin dacht ik dat ik mijn hand meer gelijmd had dan de schoen, maar na een eerste test, blijk ik zelf ook best een goede schoenmaker te zijn. Ik tik de spijkers nog wat dieper in de schoen en ik hoop dat dit voldoet voor morgen. Achteraf heb ik spijt dat ik maar 1 tube superlijm heb gekocht, want ik heb nog maar een beetje over en mocht het weer loslaten, is het in ieder geval een tijdelijke oplossing. Zodra ik dus weer een winkeltje met lijm zie, zal ik zeker even inslaan. Je kan echter niet moeilijk doen over 80 roepies ( ongeveer € 0,62). Als ik deze tocht dan kan uitlopen, ben ik er vrijwel zeker van dat de schoenen in Nederland ook echt onherstelbaar zijn. De tijd zal het leren.

Verder was de tocht vandaag niet heel zwaar, alhoewel het mij in het begin niet mee zat. Ik ben volgens mij een dieseltje... Ik leek geen energie te hebben en had er moeite mee bij de start, maar eenmaal opgewarmd, voelde ik me eigenlijk wel prima. Echter Floor had een goede start, maar kreeg het gedurende de wandeling toch wel zwaar. Ze is misselijk, licht in haar hoofd, heeft moeite met eten, hoest veel en is ontzettend moe... Zijn dit dan toch de eerste symptomen van hoogtezieke??? We hopen van niet. We hopen dat we deze tocht samen kunnen uitlopen. Het wordt steeds zwaarder en moeilijker en de lucht wordt steeds ijler. Toch hadden we vandaag wederom heerlijk weer en lopen we tot nu toe in ons T-shirt en korte broek.
Ik ben benieuwd vanaf wanneer het weer gaat omslaan en we ons warmer moeten gaan kleden. Ik vermoed dat deze tijd ieder moment kan aanbreken, maar we hebben in ieder geval heel veel geluk met de regen in deze tijd van het jaar.

Zoals gewoonlijk vat ik weer even samen wat we vandaag tijdens onze rustdag hebben 'gepresteerd':
- 5 km gelopen
- 237 m gestegen
- 3 uur en 2 minuten gewandeld
- 12.656 stappen gezet

Veel liefs,
Manon

Onze doortocht naar Manang

Jeetje mina, wie heeft mij ook alweer op het idee gebracht om naar Nepal te gaan en dit soort trekking te doen? Dit is ZWAAR! Wat een dag. Na een goede nacht slaap zijn we om 7.55 uur wederom op pad gegaan. Al snel liep Jason weer achter ons en is hij vandaag weer bij ons aangesloten. Floor en ik hadden van tevoren al besloten om vandaag rustig aan te doen. Het zou als het goed is weer een lange dag worden, maar morgen zag er beter uit. Dan is er een trek van ongeveer 2,5 uur. Uiteindelijk hebben we vandaag 2 pauzes moeten inlassen. Ik vermoed dat we deze trek een beetje onderschat hadden. Om 10.28 uur (na 2.33 uur te hebben gelopen), waren we boven aan de top van een berg. Ik lieg niet als ik zeg dat we zeker 1,5 uur bergop hebben gelopen en zeker 40-45 graden steil! We zijn bij een klein restaurantje gaan zitten en Jason en Floor hebben zich een apple pie besteld (hij zag er afschuwelijk uit). Tevens hadden ze een kopje koffie en thee en we hebben alle drie ons water aangevuld. We hebben lang op de apple pie moeten wachten dus pas na ongeveer 1,5 uur konden we weer verder.
Tijdens het tweede gedeelte van de trek moesten we WEER klimmen! Dat hadden we niet verwacht. Gelukkig was deze minder steil en duurde het dit keer ongeveer 45 minuten. Toch is het vermoeiend. Na 1.53 uur hebben we onze officiële lunchpauze dus gehouden. Gelukkig wel wat korter dan de eerste pauze. We krijgen alle drie een lekker soepje en zetten onze tocht weer verder. De locals hadden ons beloofd dat er vanaf nu geen bergen meer in zaten. Dat gaf de burger moed en we gingen vandaag voor de derde keer op stap. We hebben tot slot nog 2.53 minuten gelopen tot Manang. We waren alle drie ZO ONTZETTEND BLIJ om er te zijn. We waren kapot! Snel op zoek naar een kamer en een schoenmaker, want deze zou er zijn. Beide hebben we al snel gevonden. De schoenen zijn afgegeven. Ik hoop dat ik ze nog terug krijg, anders zit ik vast op deze berg. De zolen worden vastgezet en morgen om 7 uur kunnen we ze ophalen. We hebben afgesproken iets later te gaan, want we willen en kunnen morgen eindelijk eens proberen uit te slapen. We besluiten een hapje te gaan eten, ook al hebben we niet zo'n honger. Tijdens het eten ontmoeten we nog een iemand uit België, Hawaï en Oostenrijk.

We hebben vanaf vandaag hoogstwaarschijnlijk geen internet meer, wel nog stroom gelukkig. Ik laat het thuisfront weten dat ik veilig aangekomen ben, maar als ik probeer een uitgebreider bericht te sturen, lukt dit niet. Ik ben doodmoe, dus ik probeer het morgen nog een keer.

Ik zal hieronder even samenvatten hoe onze tocht er van vandaag uit zag:
- 15 km gelopen
- 231 m gestegen
- 7 uur en 29 minuten gewandeld
- 37.928 stappen gezet

Ik ben erg moe, dus ik kruip lekker onder de wol. Hopelijk zijn we morgen weer lekker uitgerust om verder te gaan. Vanaf nu zijn we ongeveer 4 dagen onderweg (op en neer) naar Tilicho Lake. Na ongeveer 4 dagen start onze toch naar de top van de wereld! Althans voor mij is dat waarschijnlijk de top van de wereld!

Veel liefs, Manon

Onze tweede dag trekken naar Upper Pisang (3310m)

Zo, daar zijn we weer. En nog steeds wifi. In principe wel begrijpelijk dat er nog wifi is, want de mensen hier maken daar zelf natuurlijk ook gebruik van. Het schijnt dat er wel stroom en wifi op veel plekken zijn, maar dat je er vaak voor moet betalen. Ik denk dat Floor en ik van geluk kunnen spreken dat het nu laagseizoen is en dat mensen gewoon dolgelukkig zijn als bij hun komt slapen. Ze verdienen zo tenminste iets en gratis wifi en stroom is dan een kleine moeite. In het hoogseizoen zal dit vast anders zijn. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik zo in contact met jullie kan blijven.

Vanochtend zijn we weer op tijd vertrokken. We hadden beide niet heel goed geslapen omdat de hond van deze familie zeker een half uur geblaft heeft (om 3.00 uur 's ochtends). Bloed irritant! Echter we hebben toch genoeg rust gehad omdat we lekker vroeg naar bed zijn gegaan. We zijn vandaag uiteindelijk om 7.50 uur klaar voor vertrek na een ontbijtje (een wrap (we dachten brood te hadden besteld) met een gebakken eitje). Het was een zware ochtend. Floor had toch wel wat last van haar rug en we hebben het tempo dus een beetje aangepast. Geen straf voor mij hoor. Deze trekking haal je volgens mij alleen als je de tijd er voor neemt. Daarbij zijn er prachtige uitkijkpunten en hier maken we natuurlijk ook tijd voor. Tijdens deze dag zaten een paar pittige klimsessies. Niet echt mijn specialiteit kan ik je zeggen. Het kost veel energie, je hebt het idee dat je te weinig lucht krijgt en je moet gewoon continue stoppen om te blijven drinken. Gelukkig hadden we vandaag wel goed weer. Het zonnetje scheen en er stond een heerlijk windje. Ideale weersomstandigheden dus. Om 11.42 uur zijn we gestopt bij een teahouse en heeft Floor een kopje thee gedronken. Ik had het te warm, dus ik heb het bij water gehouden. Na deze korte pauze zijn we weer verder gegaan en hebben we nog 1.17 uur gelopen tot onze eindbestemming. Wederom waren hier een paar pittige bergjes in te vinden. Pfffffff.. Hopelijk krijgen we beide geen last van hoogteziekte. We zitten nu namelijk op een hoogte van 3310m en dit kan voorkomen vanaf een hoogte van ongeveer 3500m. Dat wordt goed opletten geblazen dus. Vanaf morgen morgen we dus nog maar maximaal 500m per dag stijgen om de kans op deze ziekte zo klein mogelijk te houden. Hier gaan we voor zorgen, want we willen beide graag Tilicho Lake (4919m) zien en natuurlijk de top van het Annapurna Circuit, namelijk de Thorung La Pass (5416m).

Hieronder zal ik even samenvatten wat we vandaag hebben ondernomen:
- 15 km gelopen
- 530 m gestegen
- 4 uur en 32 minuten gewandeld
- 22.612 stappen gezet

Het is natuurlijk anders dan gisteren, maar de eerste dag is makkelijker. Het is lager, langere stukken die vlakker zijn en je hebt nog alle energie. Het zal nu tot de top iedere dag een stukje minder worden.
Volgens onze planning gaan we morgen naar Manang en vanuit daar hebben we een side track gepland naar Tilicho Lake. Dit is sowieso goed voor je om beter te acclimatiseren. Voor deze side track moeten we minimaal 4 dagen uittrekken voordat we onze reis verder doorzetten naar de top van het Annapurna Circuit.

Verder heb ik nog een komisch nieuwtje... Ook bij Floor is een zool los aan het laten onder haar schoen! Ik ben dus zeker niet de enige die zoiets overkomt. Toch hebben we een beetje geluk, het schijnt dat we in Manang (onze volgende bestemming) hoogstwaarschijnlijk de schoenen kunnen laten repareren of er is misschien lijm zodat we ze zelf kunnen plakken. Helaas weten we dit nog niet zeker, want het is laagseizoen en je hebt grote kans dat de faciliteiten dan wat minder zijn. Afwachten dus. We hebben er in ieder geval goed om kunnen lachen!

Tot slot hebben we net een heerlijk soepje gegeten. Ik had een knoflooksoepje en Floor een tomatensoepje. We hadden het beide koud en we zijn nu weer lekker opgewarmd. We hebben besloten dat we ons vanaf nu toch een beetje gaan verwennen omdat de omstandigheden steeds zwaarder worden. We eten vanavond dus nog een kleinigheidje en we hebben besloten om morgen de dag te starten met een soepje. Drie redenen:
- Omdat het lekker is!
- Omdat het goed vult!
- Omdat het lekker warm is!
Omdat je de kamer gratis krijgt als je gaat dineren en ontbijten is het nu nog vrij goedkoop allemaal. Echter ze zeggen hoe hoger je de bergen in gaat, hoe duurder het wordt. Dit komt omdat er nu nog wegen (ik weet eigenlijk niet of ik ze zo mag noemen) hebt waar de jeeps eten en drinken mee kunnen brengen, maar deze wegen zullen snel ophouden en dan moeten mensen dit helemaal de bergen in dragen. Begrijpelijk dat dit dat iets duurder zal worden.
Op dit moment betaal je ongeveer € 7,00 per dag om te eten (en dus te slapen, douchen, gebruik wifi en stroom). Ik vermoed dat het niet duurder zal worden dan ongeveer € 15,00 per dag. Het lijkt hier veel geld, maar als je even na gaat wat je voor € 15,00 in Nederland krijgt, hebben we volgens mij niets te klagen en maken we voor weinig geld een prachtige en bijzondere trekking!

Tot snel en veel liefs!
Manon

Onze eerste dag trekken in het Annapurna Circuit (en nog steeds WIFI!!!)

Voor het eert dat ik in Nepal ben aangekomen het ik echt een fantastische nacht achter de rug. Ik ben om 21.30 uur ongeveer in slaap gevallen en ik mocht uitslagen tot 6.15 uur. Dat heeft me goed gedaan en dat was ook wel nodig, want het was een pittig dagje.

Na het lezen van mijn vorige bericht, ben ik vergeten iets te vermelden voor pap wat betreft onze rit in de jeep. Het was namelijk een heel grof terrein waar we ons op bevonden en we hebben maar liefst 31x gebruik moeten maken van de 'speciale' versnelling van de jeep met vierwielaandrijving! De jeep reed zich meerdere malen vast, maar dankzij deze versnelling heeft het ons dus 31x duwen gespaard. Fieww... wat een opluchting.

Wat betreft vandaag... Wat een prachtige maar zware dag zeg. Na een heerlijk ontbijt zijn we om 7.45 uur gestart en hebben we om 13.05 geluncht. Op weg naar deze bestemming hebben we verschillende mooie foto's kunnen maken, veel mooie uitzichten gehad, zware en steile hellingen gehad, maar ook vaak naar beneden, een hond ontmoet die minstens 1,5 uur met ons is meegelopen (super gezellig, hij heet vanaf nu Guus) en een jongen, genaamd Jason, ontmoet. In eerste instantie is Jason langs ons door gelopen na een kort praatje, maar al snel kwamen we hem later in de trekking weer tegen en vroeg hij of hij mocht aansluiten. Natuurlijk. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Het was gezellig met ons drietjes en we hebben veel gekletst. Uiteindelijk kwamen we aan in Chame, onze eindbestemming voor vandaag. We hebben samen geluncht. Floor en ik hadden een heerlijk knoflooksoepje (gelukkig zit ik minstens 7.000 km van jullie af en Floor moet het maar accepteren) en Jason had een lekkere portie fried noodles met groenten en ei. Eenmaal klaar met eten hadden Floor en ik toch nog voldoende energie om onze tocht nog een klein stukje voort te zetten. We hebben uiteindelijk nog 1.05 uur gelopen. Een totaal van 6 uur en 25 minuten. Dat lijkt ons wel prima voor vandaag en we zoeken een geschikte slaapplek. Wederom gratis kamer als je lekker gaat dineren en ontbijten op dezelfde plek. Off course NO PROBLEM!
Concreet hebben we vandaag ongeveer:
- 18 km gelopen
- 620 m gestegen
- 6 uur en 25 minuten gewandeld
- 32.730 stappen gezet

Verder moet ik helaas nog iets mededelen... Na deze mooie reis in Nepal, moet ik mijn wandelschoenen hun welverdiende pensioen geven. We hebben veel mooie kilometers beleefd, maar vandaag is het punt gekomen dat ze het hebben begeven (sorry mam, sorry pap). Ik heb de schoenen thuis niet meer gecheckt (en ik gebruik deze nogal regelmatig). Ik heb dus niet gezien dat ze zolen, die zorgen voor de stevige grip, aan het loslaten waren. Ik was niet meer in de gelegenheid om lijm of tape te krijgen en toen begaf de eerste schoen het al na 2 uur wandelen. De voorste flap hing er volledig van af. Ik wil dus in het speciaal Dirk bedanken voor het zakmes... Er zat niets anders op dat het losse stuk eraf te snijden. De hak zat namelijk wel nog redelijk goed. Floor en ik zette onze tocht verder totdat we uiteindelijk aankwamen bij ons verblijfplaats toen de tweede schoen het loodje heeft gelegd. Hier is de volledige zool onder uit gegaan. Ik heb dus enkel nog een stuk zool onder mijn linker hak... Ik had gehoopt dat ik de schoenen misschien nog kan laten repareren thuis, maar ik ben bang dat de onderkant nu zodanig zal slijten, dat deze niet meer te repareren zijn. Jammer, maar helaas. Ik hoop dat ik de tocht op een fijne manier kan uitlopen. De tijd zal het leren.

Tot slot wil ik jullie alvast bedanken voor de hele leuke en lieve reacties op mijn blog. Leuk om te zien dat zoveel mensen mijn reis volgen.

Veel liefs,
Manon

Aangekomen op Kathmandu en de eerste dagen

Wat gaan de dagen snel. Ik kom er nu pas aan toe om een verhaaltje te schrijven omdat ik zoveel Bagarchhap aangekomen.  Ik zal even opsommen waar ik al ben geweest en wat ik al heb ondernomen/gezien.

10 juli: Aankomst vliegveld Kathmandu
Goeie start kan ik je zeggen... Bloedheet en lang gewacht op mijn bagage. Eenmaal mijn bagage gekregen, ging ik op zoek naar een ATM (pinautomaat). Dit bleek niet zo makkelijk als het leek. Veel mensen boden me een taxi aan en ik had nog geen enkele roepie op zak... Pinnen lukt niet, dus ik heb uiteindelijk niet lang moeilijk gedaan en € 20,00 gewisseld voor roepies. Ik had nu in ieder geval geld om op zoek te gaan naar een hotel. Ondertussen was het al ongeveer 21.00/21.30 uur. Echt een keuze in hotel had ik niet, want de goedkoopste taxichauffeur was een vriend van een hoteleigenaar. In de auto bleek het bijna onmogelijk om naar iets anders op zoek te gaan. Vond ik het erg? NEE! Ik was gewoon heel blij dat ik eindelijk een kamer had van omgerekend zo'n € 8,00. Peperduur voor een land als Nepal, maar ik had wel even een eigen kamer en douche en goede wifi. Ik heb nog contact gehad met het thuisfront. Pas toen ik naar huis belde, realiseerde ik me pas echt wat ik ga ondernemen en kwam me een lichte cultuurshock tegemoet. Na een wat langer gesprek ben ik naar bed gegaan en heb ik gelukkig goed kunnen slapen (onder een ventilator > een echte must hier).

11 juli Kathmandu
Eenmaal 's ochtend werd ik wakker en ben meteen op zoek gegaan naar een geschikte ATM. Ik had dan wel een beetje geld gewisseld, maar ik had nog niet hoeven betalen. Ik moest weten of mijn pinpas werkte. Tijdens mijn zoektocht heb ik uiteindelijk maar een vrouw aangesproken die er westers uitzag. Een Poolse vrouw die al 1 jaar en 3 maanden in Nepal verbleef. Zij heeft veel informatie gegevens, o.a. de ATM, waar ik een simkaartje kan krijgen en waar ik het beste wat boodschappen kan doen. Alles is gelukt, dus ik ben terug gegaan naar het hostel, heb het thuisfront op de hoogte gebracht, vervolgens heb ik mijn backpack ingepakt, betaald en ben ik vertrokken. Op zoek naar een nieuwe "goedkopere" slaapplek. Op aanraden van een meisje uit Valkenburg, ben ik op zoek gegaan naar Wander Thirst (een hostel). Per toeval kwam ik weer een westers meisje tegen die daar ook verbleef. Zij heeft me er naartoe gelopen. Ze heette Melanie en kwam oorspronkelijk van Maasbracht! Wat is de wereld toch klein. Ze woont nu in Deventer en is net klaar met haar studie.
Ik heb die dag niet veel ondernomen, omdat ik nog steeds moest bijkomen van de reis naar Nepal. Ik ben alleen 's middags op zoek gegaan naar een bus richting Pokhara. Één ding wist ik zeker, ik wil zo snel mogelijk deze grote stad uit. Op zoek naar de natuur. Dit lukte na een wandeling van ongeveer 45 minuten. Ik heb een ticket gekocht voor de dag erna om 7.30 uur te vertrekken naar de vrij grote stad Pokhara ten westen van Kathmandu. Deze reis heeft ongeveer 7,5 uur geduurd en kostte 600 roepies (omgerekend € 4,64). Oma Einighausen zou zeggen: dan heb je toch veel gezien voor weinig geld!

12 juli On my way to Pokhara
Eerst moest ik gaan pinnen, omdat er vaak onderweg bij een trekking geen pinautomaten staan. Om 5.45 uur stond ik er klaar voor, maar het pinnen was niet gegaan zoals ik had gehoopt... Er was dus even stress, maar vrij snel daarna was dit ook opgelost. Ik ging dus te voet verder naar het busstation.
Ik heb nog NOOIT zo'n heftige reis ervaren volgens mij... Het was een toeristenbus, maar volgens mij was ik de enige toerist van de 25 reizigers. De nepalese keken me aan als een botsauto. De bus waar ik me in bevond, is volgens mij al 20 jaar geleden afgekeurd in Nederland, naar het stort gebracht en vanuit daar naar Nepal getransporteerd. Over luxe hoef je in dit geval niet te spreken. Alhoewel er wel airco aanwezig was. Het was deze dag niet warm, dus die hadden we gelukkig niet nodig.
Onderweg kwam ik verschillende "aparte" zaken tegen, namelijk:
1.) Een motor vast gebonden boven op een dak van een bus.
2.) Je zag langs de kant verschillende keren compleet in elkaar gedeukte bussen die een ongeluk hebben gehad en vervolgens gewoon worden achtergelaten. Het leek of deze er al jaren stonden.
3.) Een geit (ja je leest het goed: EEN GEIT) op het dag van een (soort van) jeep/busje. Hij lag er trouwens heel relaxed bij. Hij leek het dus gewend te zijn.
Tevens waren de wegen erg slecht begaanbaar. Ook zo'n wegen kom je niet tegen in Nederland. Er waren overal gaten en ik ging werkelijk van links naar rechts. Overal werd alleen maar getoeterd en het voelde vrij onrustig. Al met al ben ik goed aangekomen op mijn plaats van bestemming om 15.45 uur. Nu moet ik me haasten! Want het ACAP Permit en TIM's counter (de entree voor mijn trekking) gaat snel sluiten. Ik moest nog 2,8 km lopen en hier heb ik 40 minuten over gedaan met twee volle backpacks van ongeveer 20 kilo samen! Uitgeput, bezweet en een compleet rood hoofd om vervolgens een paar mooie pasfoto's voor mijn entree te kunnen laten maken. PRACHTIG, die zijn gelukt! En nu veel formulieren invullen om de permits te verkrijgen. Ook dit is nog net (10 minuten voordat ze gingen sluiten) gelukt. En nu dan op zoek naar mijn hostel. Gelukkig heb ik iemand op internet ontmoet, Floor, die al een fijn hostel gevonden had. Ik kreeg het adres van haar hostel en ben daar naartoe gelopen. Ik was blij dat ik aangekomen was, want ik was doodmoe van de lange reis en het gesleep van de tassen. Maar na nog een tegenvaller, zag ik het even niet meer zitten. Mijn extra telefoon is kapot en kan niet meer laden. Mijn nummer dan ik in Nepal heb gekocht om met jullie te kunnen communiceren, werkt dus niet meer. Voor nu is dat geen probleem omdat ik op de planning heb staan om de bergen in te gaan en daar geen bereik is.
Tot slot heb ik me ingecheckt bij een super leuke en behulpzame eigenaar. We konden niet alleen vrij goedkoop overnachten, maar we mogen tijdens de trekking die we nu gaan doen ook wandelstokken lenen en een gedeelte van onze spullen gratis achterlaten zolang we weg zijn. Super fijn, want 20 kilo meeslepen is echt geen pretje.
Nog even heerlijk gegeten (dit heeft mijn dag een beetje goed gemaakt) en gebeld met het thuisfront en ik was weer klaar om naar bed te gaan. Aangezien ik nog steeds niet gewend ben aan het tijdsverschil, lig ik wakker tot 12 uur en moest ik om 5 uur weer opstaan. Pffffff. Je moet er wat voor over hebben, maar wat een ervaringen!

13 juli On my way to Bagarchhap
Vanochtend zijn we weer vroeg uit de veren gekomen. 5 uur om precies te zijn. Nog even de laatste check over de backpacks, overbodige spullen veilig opbergen, regenjas aan en lopen maar. Weer onderweg naar de "toeristen parkeerplaats". De bus vertrok precies op Nepalese tijd, 40 minuten te laat. We zaten er met ons tweetjes in, dus we dachten er goed en relaxed van af te komen, maar niets is minder waar. Al snel zat de bus tjokvol op net zo'n fijne wegen als de dag ervoor. We moesten een stuk terug rijden richting Kathmandu voordat we onze weg richting Besishahar konden vervolgen. Ik vermoed dat we vandaag weer ongeveer 5 uur in de bus hebben gezeten voordat we aan kwamen. We hebben beide een beetje kunnen slapen, maar het was erg druk en er zat een man in de bus die constant liedjes aan het zingen was. Hij gaat volgend jaar wel mee doen aan Nepal's got talent.
Eenmaal aangekomen in Besishahar hebben we flink water ingekocht, zijn we naar de wc kunnen gaan en hebben een jeep gefixt om onze weg snel te vervolgen naar Bagarchhap. We dachten dat de reizen niet erger meer konden worden dan de busreizen die we tot nu toe gehad hadden, maar niets is minder waar. Ook deze rit duurde uiteindelijk 5 uur i.p.v. de 4 uur die men beloofd had. Tussendoor werd er wel eens gestopt, stapte iedereen uit en werden Floor en ik volledig aan de kant geschoven. Tot grote frustratie van ons. We hadden al het gevoel dat we te veel moesten betalen voor de reis, maar het was tot nu toe de meest verschrikkelijke autorit dit ik ooit heb beleefd. We konden eigenlijk alleen nog maar lachen van ellende. Ook deze auto moet allang afgeschreven zijn, maar voor Nepal is hij echt nog wel prima hoor. Zeker voor deze zandwegen met hobbels van zeker 40 cm diep, rivieren waar we door heen moeten rijden, keien die we moeten ontwijken, dieren die we vooral niet mogen overrijden en ga zo maar door.
Om het gekker te maken komen we op enig moment een jeep tegen met 17 mensen!!! 3 voorin, 4 op de achterbank, 7 in het kofferbak/laadbak en 3 OP HET DAK! Ongelofelijk! Floor en ik kunnen nauwelijks gewoon lekker op de achterbank zitten, en deze mensen zitten op het DAK!?
Tijdens deze reis bespreken we nog een laatste keer de route die we morgen willen lopen, deze blijkt toch net iets te lang te zijn en we vroegen dus tot hoever de jeep vandaag moest rijden. Dit was 2 of 3 dorpjes verder dan ingepland, maar het lijkt ons wel verstandiger. Het onderhandelen gaat weer beginnen. Hij vroeg 1600 roepies! 600 meer dan eerst was afgesproken voor een half uurtje langer rijden over een zeer ongemakkelijke weg! Maar goed, Floor heeft skills en heeft dit weten af te dingen tot 1200 roepies! TOP DUS!
Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming zijn we zowat het eerste gebouw dat we tegenkwamen ingelopen en hebben we daar heerlijk gegeten. Omdat we daar morgenvroeg ook ontbijten, krijgen we de kamer gratis. Wie kan dat nu zeggen? Hier blijkt het vrij normaal te zijn.

Ik heb al veel foto's en filmpjes gemaakt, maar het is even niet te doen om deze vandaag te plaatsen. Dit hoop ik na de trekking wel te kunnen doen. Ik kan jullie in ieder geval vertellen dat we al vele mooie uitzichten hebben gehad en bijzondere dingen hebben meegemaakt. Ik hoop dat ik deze ervaringen snel met jullie kan delen.

Eindelijk heb ik jullie goed kunnen bijpraten. Toen ik vandaag op de plaats van bestemming kwam, dacht ik even dat ik geen wifi en stroom meer zou hebben, maar gelukkig lukt dit hier nog. Mam heeft al een bericht op het blog gezet, maar gelukkig kan ik deze nog net voordat ik echt de bergen in ga erop zetten. Ik heb met mam afgesproken dat zij af en toe een bericht op het blog zet als ze van mij toch wat hoort. Ik heb hoogstwaarschijnlijk 10-14 dagen geen internet en stroom. Ik probeer de verhalen toch bij te houden zodat ik ze daarna wel kan plaatsen.

Hopelijk tot snel en veel leesplezier!

Veel liefs, Manon