Vanochtend vroeg zijn we al vroeg uit de veren. We hebben beide bagger geslapen en zijn lek gestoken door één en dezelfde mug. Floor heeft midden in de nacht opgezocht of het bed mijten konden zijn geweest, maar ik denk dat we gewoon veel te veel slaapgebrek hebben, want de bedden waren verder prima en schoon. Het was dat ik mijn tas heel slecht had ingepakt en de DEET zo ongeveer midden in mijn tas zat en ik er dus niet zo maar aan kwam, anders had ik die mug er waarschijnlijk in verzopen. De wekker staat om 6.30 uur, maar om 5.30 uur heb ik het gehad. Ik ga naar het toilet en ga vervolgens even googlen en facebooken. Een uur later staat Floor op. We pakken de spullen die buiten de tas liggen in en gaan naar beneden. Pikkedonker! We hadden de dag van tevoren afgesproken dat we om 7 uur ontbijt zouden krijgen, maar het ziet er niet naar uit dat de keuken snel open gaat. Floor en ik besluiten dus om maar te vertrekken naar de bus en later te eten. Het is niet anders. Gelukkig hadden we beide nog niet echt honger. We nemen voor 25 roepies de lokale bus naar het busstation. Wat we niet verwacht hadden, was dat deze bus stapvoets rijd. Er zijn wel bushaltes waar mensen kunnen op en af stappen, maar omdat de bus niet PROPVOL zit, rijden ze zo langzaam en smeken ze zowat iedere voorbijganger in te stappen. Lopen ging dus net zo snel, MAAAAR de tassen zijn zwaar dus we klagen niet en wachten netjes tot we 25 min later ongeveer op het grote busstation zijn. Al snel vinden we de geschikte bus richting Dumre. Deze kostte 300 roepies (omgerekend nog geen € 2,50). Oma Einighausen heeft gelijk, je kunt echt veel zien van de wereld voor weinig geld! Ik weet niet precies hoelang we in de bus zitten, maar eenmaal aangekomen stappen we over naar de bus naar Bandipur. We zijn langzaam experts aan het worden, want bussen zoeken hoeft niet meer. We lopen bijna net zo soepel mee in het verkeer als de Nepalezen. Bandipur is een klein stadje met vele tempels, waarvan één hele bekende met een goed uitzicht op de bergen. Natuurlijk hangen de wolken vandaag laag, dus voor het uitzicht hoeven we het niet te doen. We zoeken eerst een slaapplek > check. Vervolgens gaan we op zoek naar (ondertussen) een lunch > check. En tot slot gaan we wandelen. We lopen door het stadje en zien een aantal tempels. Een aantal tempels zijn helaas gesloten. Misschien door het laagseizoen?? Nouja. Dit mag de pret niet drukken. Floor heeft geen zin om te navigeren, dus we besluiten dat ik de weg uit zoek naar de tempel die bekend staat om het uitzicht op de bergen. Dit schijnt een mooie te zijn. Na 20 minuten berg af lopen, begin ik me toch zorgen te maken. Hoe kan het dat we naar beneden lopen (steil) en dat we vervolgens ergens uit moeten komen met veel overzicht? Ik besluit dit dus te checken bij een paar Nepalese vrouwen. Ze beginnen te lachen en wijzen naar boven. SHIT!!! Dat meen je niet? Zitten we fout? Moeten we echt weer naar boven zonder resultaat? Maar boven aan de route stond een bordje naar beneden en de app gaf dezelfde weg aan... Hier blijkt dus niets van te kloppen. En ja.... Ik weet wat jullie denken: Manon kan geen kaart lezen en navigeren, maar geloof me. Het lag echt niet aan mij!! We geven de tempel op. Het is heel benauwd en we hebben een flinke workout achter de rug. We lopen dus nog een andere route door het stadje (een soort achterbuurtje) en ploffen vervolgens even neer op een terras voor wat koud water! We merken dat een hele dag hier net wat te lang is, maar we hadden geen andere keuze. We gaan vanavond een hapje eten, hopen hier goed te slapen en morgen vervolgen we onze reis naar Chitwan. Aangezien Chitwan peperduur is, besluiten we maar één dag hier te blijven. Hoogstwaarschijnlijk gaan we een boottocht doen door de rivier en aansluitend een wandeling maken. Uiteraard met een gids want hier leven wilde dieren. Hopelijk hebben we hier meer geluk en spotten we wat wildlife. Ondanks dat we niet in het ideale seizoen reizen door dit mooie land!

Veel liefs,
Manon