24 juli: De reis van Muktinath naar Pohara

Nou, genoeg tijd om een verhaaltje te schrijven. We staan namelijk in the middle of nowhere stil op de weg tijdens onze busreis terug naar Pokhara.
De ochtend begon voor de verandering een keer rustig. We konden 'uitslapen' tot 7.15 uur. 7.30 uur kregen we ons ontbijt om vervolgens onze backpack klaar te maken voor de terugreis naar Pokhara. We lopen naar de bus die om 9 uur zou vertrekken. Natuurlijk vertrekt deze weer op Nepalese tijd om 9.21 uur. We moesten ongeveer 18 km rijden tot het volgende dorpje Jomsom om daar op een andere bus te stappen naar Pokhara. Maps.me gaf aan dat de reis van Jomsom naar Pokhara ruim 2 uur zou duren, maar hier klopt natuurlijk niets van. We houden dus rekening met een uur of 5. Dan moeten we er toch zeker wel zijn? De bus vertrekt en het is super oncomfortabel. De wegen bestaan hier enkel uit zand, grote stenen en ongemakkelijke drempels. Tevens zit de bus ook propvol. Ik vermoed dat er minstens 10 mensen teveel in zitten en staan. Wij krijgen een plekje op de achterbank, net zoals in Nederland gemaakt voor 5 personen, maar in Nepal bestemd voor minimaal 6. Bestaande uit een backpacker die we onderweg hebben leren kennen, een Nepalees meisje en moeder, ik, Floor en een man van minimaal 2.00m lang die ook 2 zitplaatsen in beslag neemt, eigenlijk 7 mensen dus! Floor en ik zitten in het midden in de hoop dat we in ieder geval onze benen weg krijgen in de bus, maar of dit een goede keuze was? Dat weten we niet, maar het kan niet anders. Als we aan het raam hadden gezeten, hadden we onze benen nooit weg gekregen. Onderweg naar Pokhara heb ik sowieso pijnlijke knieën, een kopstoot tegen een stoel gehad en een Nepalese vrouw minimaal 20x op mijn schoot gehad. Je kunt je er geen beeld van maken hoe een busreis in Nepal is tot dat je het zelf hebt meegemaakt. En ja hoor... dan breekt het moment aan waarvan ik dacht dat ik het niet mee ging maken. De bus stopt heel abrupt en de motor wordt uitgezet. Een Nepalese jongeman probeert ons met handen en voeten duidelijk te maken dat de bus minimaal 2,5 uur blijft staan omdat de weg afgesloten is en deze rond 17.30 uur weer wordt vrijgegeven. Lekker dan... Daar sta je dan in de middle of nowhere. Een aantal mensen die maar tot aan Tatopani (vanaf deze plek ongeveer 3 uur lopen) hoeven, besluiten om te gaan lopen. Wij hebben geen andere keus dan te blijven wachten tot de weg weer open gaat. Één voordeel heeft het wel, minder mensen in de bus dus! Het nadeel is, het is minimaal 22.00 uur voordat we in Pokhara zijn. Gelukkig gaan we terug naar het hostel waar we voor de trek ook sliepen, we gaan er vanuit dat daar ook voldoende plek is omdat het nu laagseizoen is. Maar wat doen we met eten of naar de wc gaan? De tijd zal het leren. Nu kunnen we alleen maar wachten.
Ik zal later vandaag een update schrijven van onze ervaringen in de bus.

25 juli: Back in Pokhara

Zo een dag later en ik kan uitleggen waarom. We waren pas om 2 uur 's nachts in ons bekende hostel in Pokhara. Gelukkig hadden we een visitekaartje en telefoonnummer van de eigenaar, zodat we hem konden wakker bellen. Haha. Hij vond het totaal niet erg en stond ons al op te wachten toen we afgezet werden door de taxi. We hadden namelijk een busrit van 16,5 uur achter de rug, terwijl het maar een afstand was van 173 km. Na een goede nachtrust, hebben Floor en ik de was weg gebracht (ik heb heel veel medelijden voor diegene die onze kleren gaat wassen) en zijn we de stad in te gaan om te gaan ontbijten/lunchen. Heerlijk was het. En wat een verschil met in de bergen. We besluiten ons vandaag lekker te verwennen. Na de lunch lopen we door de stad, kopen we wat spulletjes en maken we een afspraak voor een 'deep tissue massage'. Heerlijk kan ik je zeggen, maar ook een beetje pijnlijk. Het is de op één na zwaarste massage die je kan krijgen. Ze bieden namelijk ook 'Trekkersmassages' aan, maar deze was niet in de aanbieding. En op dat gebied blijven we toch Nederlanders he?! Om 16 uur lagen we er helemaal klaar voor. Maar ik kan je zeggen, ze ging nog net niet op me staan en over mijn rug lopen. Nu merk ik toch wel dat we een pittige tocht achter de rug hadden, maar wat deed het goed. Lekker vol gesmeerd met olie kleden we ons weer aan en gaan we een drankje doen in een gezellig hostel om vervolgens in het restaurant OR2K te gaan dineren. Een luxe tent voor Nepal. Toen ik bloemkool op de kaart zag staan was ik om (ongelofelijk he mam?! BLOEMKOOL?!). Ik bestelde de bloemkooltaart met frietjes en salade. HEERLIJK! Bijna net zo lekker als Hollandse kost!
Aangezien we een korte nacht achter de rug hebben, besluiten we naar huis te gaan om daar nog gezellig te kletsen en op tijd naar bed te gaan. We hebben een paar knopen doorgehakt qua planning en regelen dit meteen.
26 juli: Morgen huren we een scooter en 's avonds gaan we naar een 'retreatcentrum'.
27 en 28 juli: Hier zullen we drie nachten verblijven (ik ben dan dus ook offline en zal jullie later weer updaten).
29 juli: Terugkomst retreatcentrum en een dagje rusten.
30 juli: Reizen naar Chitwan National Park om hopelijk wat wildlife te spotten.
31 juli, 1 en 2 augustus: Verblijf in Chitwan National Park.
3 augustus: Terugreis naar Kathmandu
Vanaf hier zullen we nog een aantal activiteiten ondernemen en dan is het weer zover... Dan zit deze grote reis er weer op en ga ik weer terug naar het gewone leven. Ik ben nu halverwege en het is een prachtige reis met veel unieke ervaringen, maar ik zal ook weer blij zijn om thuis m'n 'pungelke' weer op te pakken en terug bij de diertjes te zijn.

Veel liefs,
Manon