22 juli: Thorung high camp
Gisteren had ik helaas geen tijd en energie om een verhaal te schrijven. Daarbij was er geen internet en wist ik dat we extreem vroeg uit de veren moesten. Ik besloot dus een dagje 'pauze' te nemen van mijn verhaaltjes. Het was sowieso een dag waar niet veel bijzonderheden waren. We zijn van Ledar naar Thorung high camp gelopen. De voorlaatste dag voor we ons tweede doel wilde behalen. Het was een lange weg waarbij je veel moest stijgen en dalen. Eenmaal aankomen bij Thorung base camp, besloten we een pauze in te lassen. We hebben ons water aangevuld en vervolgde onze weg naar high camp. Ze zeiden dat het nog ongeveer een uur lopen was, maar dat het een uur klimmen was, dat zeiden ze niet.... Pfffff... my specialty.
Ik weet niet hoe het mogelijk was of wat me bezielde, maar ineens ging dat laatste stuk klimmen me heel goed af... Ik leek voldoende zuurstof binnen te krijgen ook al zaten we bijna op 4280m hoogte!! Voor het eerst in dagen, ging ik als een speer naar boven. Zelfs Floor en Jason stonden er van te kijken. Tuurlijk was ik moe toen ik eenmaal op high camp stond, maar ik was zo blij dat dat weer achter de rug was en dat we nog maar 1 dag flink moesten klimmen. Je merkt zo goed dat je hoog in de bergen zit en dat je al dagen aan het trekken bent. Je lichaam raakt met de dag meer uitgeput. Maar wetende dat je nog maar 1 dag moet, doet een mens goed. We kaarten deze avond nog wat en besluiten rond half 8 ons terug te trekken in ons 'chalet'. Haha.

Even kort samengevat:
- 6 km gelopen
- 680 m gestegen
- 3 uur en 25 minuten gewandeld
- 17.793 stappen gezet

23 juli: Thorong la Pass
Wat een ochtend. Een slecht begin. De wekkers stonden om 4.15 uur en om 4.30 uur hadden we ontbijt besteld. Het regende ontzettend hard, dus we maakte ons een beetje druk voor het uitzicht. Rond 4.40 uur kregen we ons 'heerlijke' ontbijt en vlak daarna besloten we toch maar onze backpacks in te gaan pakken en te vertrekken. Het weer is onvoorspelbaar en je kan niet wachten. Je MOET vóór 10 uur in de ochtend bij de Pass zijn, anders kan het weer zelfs gevaarlijk worden (voornamelijk i.v.m. de wind). Ik had slecht geslapen, ik was toch wel een beetje nerveus... Het weer was slecht, kon ik het wel? Het was tenslotte toch nog minimaal 500m klimmen. Haalde we het voor 10 uur? En wat als we het niet haalde? Moeten we dan terug en morgen opnieuw proberen? Niemand kan je een antwoord er op geven. Je kunt tenslotte niet meer dan proberen. Veel backpackers deden vandaag een poging. Ik vermoed dat we met een groep van ongeveer 20 man waren. We vertrokken verspreid, maar zo nu en dan kom je iemand op het circuit tegen.
De regen veranderde in sneeuw. Het was mistig en we zagen bijna niets. Daarbij was het ook ijskoud. We moesten ons echt vermannen en stevig door blijven lopen. Omdat je veel zweet (zeker in die regenjas), koel je anders veel te snel af. Jason had zijn handen in zijn zakken met een lekker warm pittenzakje, Floor kreeg er snel ook al één en probeerde zich met één stok vooruit te duwen en ik bleef volhouden met mijn twee wandelstokken. Ik moest wel, want het was erg glad en ik wou niet vallen. Steenkoud was het, maar ik voelde het naderhand niet meer. Ik zette mijn gedachten op nul en wandelde stevig door. Net zoals gister, ging ik als een speer. Zo vreemd dat ik genoeg lucht leek te krijgen en dat ik minder pauzes nodig had. Ondanks nog steeds een zware backpack op mijn rug. Ik vermoed dat die rond de 12-13 kilo weegt. Voor ik het wist, zag ik de top! Ongelofelijk! Zijn we er al? Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik voelde vreugde en teleurstelling tegelijk. Ik was ZOOOO ontzettend blij dat we het gehaald hadden, dat we echt aan de top stonden van het Annapurna Circuit, maar ik was tevens teleurgesteld in het feit dat er totaal geen mooi uitzicht was. De mooie Nepalese vlaggetjes waren zowat ingesneeuwd en het bord met het bewijs dat we het gehaald hadden moesten we ook eerst goed schoonmaken. We doen alle drie onze backpack af, Jason helpt me m'n handen in te pakken in een paar vieze, smerige sokken en een schone sjaal en maken snel een paar foto's. Langer dan 10-15 minuten kun je er niet blijven staan. Het was zo koud en je koelt zo razend snel af... Je kan het je niet voorstellen in het midden van de zomer, in juli.
We zetten onze tocht voort en gaan weer snel dalen. We schuilen na een paar 100 meter even in een hutje zodat we ons warmer kunnen aankleden en onze vingers en tenen een beetje kunnen bewegen. Ik voelde mijn handen niet meer en ze waren flink gezwollen, maar pijn had ik gelukkig niet. We lopen snel naar beneden, want we wisten dat het weer snel kan omslaan. Zo snel als het kan regenen, sneeuwen en winden, zo snel kan het ook weer stoppen en word het zelfs aangenaam. Vreemd... een uur geleden leden we vreselijk veel kou en nu moet je alles weer uitgooien om uberhaupt te kunnen lopen. Na 5 uur en 11 minuten lopen en 2x vallen, komen we aan bij een dorpje, waar ik eindelijk naar het toilet kan en we even snel een kopje warme thee drinken. We rusten even uit. We zien en voelen het allemaal, we zijn allemaal stuk voor stuk uitgeteld. Pas toen ik rustig zat, realiseerde ik het me echt. We zijn aan de top geweest, ruim 5400m hoog! Wat een unieke en bijzondere ervaring was dat. Natuurlijk hadden we slecht weer en hebben we weinig gezien, maar we hebben het wel even geflikt! Na een wat langere pauze besluiten we verder te dalen, naar een dorpje genaamd Muktinath. Je zag het dorpje al van ver en het was niet te vergelijken met andere dorpjes, veel mooier en groter (voor Nepalese begrippen dan). We hebben nog een dik uur gewandeld voor we aankwamen bij een geschikt 'hotel'. Free wifi en hot shower 24 hours staat er op de muur. We trappen er met 6 benen in. We hebben ons lekker koud gedoucht en de wifi deed het blijkbaar niet (er bleef iets te zijn met de stroom). Toch zijn we blij dat we er zijn en dat we een geschikte slaapplek gevonden hebben. Morgen willen we hoogstwaarschijnlijk in 2-3 dagen naar beneden gaan mountainbiken. Ik vermoed dat we vanmiddag even een rondje lopen om te kijken waar we dat kunnen regelen. Mocht dit niet lukken, lopen we hoogstwaarschijnlijk morgen naar Jomsom en gaan we met de jeep en bus terug naar Pokhara.

Wat hebben we vandaag gepresteerd?
- 13 km gelopen
- 536 m gestegen en 1.226 m gedaald
- 6 uur en 27 minuten gewandeld
- 32.564 stappen gezet

Veel liefs en tot snel,
Manon