18 juli: We made it! Tilicho base camp

Pfff... Vandaag was een dag van ups en downs. Floor was gister flink ziek, het was dus even de vraag of het verstandig was om de trek door te zetten of een pas op de plaats te maken en even goed uit te zieken. Gelukkig voelde ze zich vanochtend een stuk beter. Ze had al 2x een halve pil Diamox genomen en dit heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ben ZO ontzettend blij dat ik nog geen symptomen van hoogteziekte heb. Het lijkt me echt verschrikkelijk.
Vanochtend hebben we ontbeten... We vonden het beide niet echt lekker, maar we wisten dat we iets moesten eten om deze trek te kunnen doen.
Het is wederom een lange dag geworden. Omdat ik vandaag niet helemaal lekker in mijn vel zat, vind ik het moeilijk om het in de goede volgorde te vertellen. Ik ga het dus opsommen in ups en dows:

UPS:
- Vele mooie uitzichten.
- Prachtige route.
- Ik heb 4 Marsjes (snoep) gekocht!!!! Die heb ik wel verdiend. En nee, ze zijn nog niet op. Integendeel... Morgen heb ik besloten de eerste op te snoepen, want dan hebben we toch ons eerste hoogtepunt gehaald: Tilicho Lake!
- Ik heb nog 2 tubes lijm kunnen kopen (deze bleken al snel nodig te zijn).
- MORGEN IS EEN DAG ZONDER BACKPACK. We nemen alleen een daypack mee naar het meer omdat dit een tocht word die je op en neer loopt. We slapen dus in hetzelfde kamertje.

DOWNS:
- Mijn linkerschoen was binnen het eerste uur alweer kapot aan de voorkant. Ik heb deze zelf tijdelijk kunnen repareren met het restje lijm dat ik over had, een haarelastiekje en een stuk rot touw dat ik onderweg gevonden had. Geloof het of niet, het heeft gehouden tot 5 minuten voor de finish. Je wordt vanzelf erg creatief blijkbaar.
- Mijn hak van de linkerschoen ging een half uur voor de finish ook wapperen. Die moet ik zometeen dus nog even plakken met een nieuwe tube lijm.
- De lucht wordt steeds ijler en je begint te voelen dat het echt begint af te koelen. Morgen ga ik dus toch echt een vestje meenemen.
- Ik vond de tocht over het algemeen vandaag heel zwaar. Fysiek ben ik al aan het uitputten en je hebt nog niets gezien van wat je echt graag wil zien. Mijn geduld wordt dus op de proef gesteld.
- Ik kreeg de laatste twee uur van de trek ontzettend veel pijn aan mijn rechterheup (waar ik een oude blessure heb). Ik vermoed dat dit komt omdat we de hele dag scheef hebben gelopen (rechts van je ging het stijl omhoog en links van je was een afgrond).
- De route die we vandaag gelopen hebben was toch soms wel een beetje gevaarlijk. We zijn door een gebied gelopen waarbij aangegeven stond: eartslide area. Je moet je koppie er dus goed bij houden.
- De backpack lijkt wel iedere dag zwaarder te worden in plaats van lichter. Hier moet je ook niet veel over nadenken.

Toen we vanmiddag aankwamen, bleken we wel gratis wifi te hebben (maar deze werkt niet heel goed) en moest je betalen voor de stroom. Gelukkig heb ik alles opgeladen, dus ik ga er in eerste instantie even geen gebruik van maken. Het thuisfront is op de hoogte dat ik aangekomen ben en ik hoop vanavond nog even contact met ze te hebben. Vanmiddag heb ik een uurtje geslapen en dat heeft me ERG goed gedaan.... Dit Annapurna Circuit moet je zeker niet onderschatten. Ik merk dat het veel van mijn lichaam vergt. Ik heb dus al besloten dat ik na deze trekking een 'trekking massage' ga nemen in Pokhara! Ik kijk er nu al naar uit.

Concreet hebben we vandaag:
- 8,7 km gelopen
- 435 m gestegen
- 5 uur en 16 minuten gewandeld
- 19.698 stappen gezet

Veel liefs,
Manon

19 juli: Mission completed: Tilicho Lake (5017m)

WAUW WAUW WAUW! Wat een dag vandaag! En wat ging het goed. Vandaag hoefde we beide geen backpack mee te nemen omdat het op en neer naar het Lake was. We hebben er welgeteld 4 uur en 7 minuten over gedaan om boven te komen, terwijl naar onder (het is echt niet eerlijk) zeker 2x zo snel ging, namelijk 1 uur en 51 minuten.
De tocht naar boven was pittig. Het ging letterlijk alleen maar berg op, geen stukje ging naar beneden. Het enige wat ik op de heenweg kon denken was: ik hoop dat dit het waard is. Ik hoop dat deze trekking niet voor niets is geweest. En dat was hij zeker niet! Wat een prachtig uitzicht hadden we daar boven. We waren helemaal alleen. Geen mens of dier te bekennen, enkel een prachtig meer voor je. Helderblauw en niet vast te leggen op de camera. Om dit te ervaren, moet je het echt met je eigen ogen zien. Mooie bergen er om heen, sommige zelfs met sneeuw. Toch was het niet zo koud als het leek. Een vestje was aangenaam, maar een muts en handschoenen waren zeker niet nodig. Vlak voordat we vertrokken bij het meer, hebben we beide een Mars opgesnoept. Die hadden we wel verdient en wat smaakte hij lekker!! Op de terugweg begon het te miezelen/regenen. We hebben dus wel de poncho aan gehad vandaag, maar dat was niet erg. We hadden een prachtig uitzicht en een mooie omgeving en dat neemt niemand ons meer af. Gister was een slecht dag, maar vandaag heeft alles goed gemaakt!

Toen we terug bij Base Camp waren, hebben we samen een FRIETJE besteld. Totaal niet te vergelijken met in Nederland, maar wat was het lekker. Daarna zijn we terug gegaan naar de kamer en heb ik mijn spullen bij elkaar gezocht om te douchen. De douche scheen heel warm te zijn, dus ik besloot het een kans te geven. Hier boven in de bergen is dat namelijk absoluut niet vanzelfsprekend. Toch was de douche heerlijk warm. Ik kon hem zelfs niet op het warmst draaien, dat heb ik nog niet vaak gehad hier in Nepal. Toen ik de douche uit kwam, liep ik me zowat tegen Jason aan! Die had ik niet zien aankomen! We zouden hem morgen namelijk oppikken in een stadje en dan pas weer samen verder gaan. Wat gezellig! Hij gaat morgen naar het meer en hij gaat ons daarna inhalen. Dat lukt hem vast, want Floor en ik zijn niet de snelste. HAHA! We besluiten om vanavond samen een hapje te eten en een plan te maken. Dat beloofd een gezellig avond te worden. We hebben ons voorgenomen wat te gaan kaarten.

Ik zal deze mooie dag even samenvatten:
- 10,8 km gelopen
- 769 m gestegen (en gedaald)
- 5 uur en 58 minuten gewandeld
- 25.889 stappen gezet

Tot snel en veel liefs,
Manon

20 juli: Terug naar Shree Kharka

Vanochtend hadden we weer de mogelijk om uit te slapen, maar dat kan ik echt niet. Om 7 uur werd ik weer wakker en Floor sliep nog. Uiteindelijk werd ze rond 8.15/8.30 uur wakker. Ik had m'n tas al zo goed als ingepakt en ben uiteindelijk alvast naar de eethal gegaan. We zijn de dag stilletjes begonnen, ik denk dat we beide een beetje moe waren. Toch ging de trek vandaag erg goed. We zijn in 1x door kunnen lopen tot Shree Karka (onze nieuwe slaapplek). Hier hebben we 2.40 uur over gedaan. Niet slecht vonden we zelf. Eenmaal aangekomen hebben we na ongeveer een uurtje rusten een lunch besteld, maar Floor was een beetje stilletjes. Ze geeft aan dat ze zich goed voelt, dus ik laat haar even met rust.
Op dit moment wachten we ook op de aankomst van Jason. Hij is vandaag onderweg naar Tilicho Lake en zou een 1x door lopen naar Shree Karka.
Tevens weten we dat we vanaf hier geen internet meer zullen hebben tot aan Mukinath. In het begin valt dat even tegen, maar eigenlijk is het logisch dat er op enig moment geen internet meer is. Ik zal later vandaag nog een bericht sturen naar het thuisfront. Het is vanaf nu in ieder geval nog 3 dagen wandelen tot Muktinath en vanaf daar willen we in ongeveer 3-4 dagen met de mountainbike terug naar Pokhara fietsen. We moeten wel nog even uitzoeken hoe dit precies werkt, want naar het schijnt brengen ze de backpack dan naar de eindbestemming.

Tijdens deze rustige dag hebben we uiteindelijk toch:
- 6 km gelopen
- 230 m gedaald
- 2 uur en 40 minuten gewandeld
- 13.652 stappen gezet

Vandaag een wat korter verhaaltje omdat er wat minder te vertellen is. Het zullen nog 3 pittige dagen worden en hoogstwaarschijnlijk een paar spannende dagen.

Tot snel en veel liefs,
Manon

21 juli: Terug op de hoofdweg: Ledar

Gisteren hebben we nog een gezellige avond gehad. In de namiddag kwamen nog 3 mensen van Londen aan: James, Sarah en Ellen. Terwijl wij weer op de terugweg zijn naar de hoofdweg, oftewel naar de top van het Annapurna Circuit, zijn hun onderweg naar Tilicho Lake. Ze lopen exact dezelfde route, alleen zijn zij iets later gestart. We besloten in de avond met zijn zessen te eten en dat was gezellig. Ik heb daardoor ook iets niets geproefd, genaamd momo's (een soort dumplings). Ik heb het al vaker op het menu zien staan, maar ik durfde het telkens niet te bestellen. Floor en ik hebben namelijk al eerder eten besteld wat totaal niet in de smaak viel. Echter deze keer had ik geluk. Ik heb gestoomde groenten en kaas momo's besteld en deze waren erg lekker, maar wel een beetje pittig. Voor diegene die het nog niet weten. Één vlammetje achter een gerecht is al te pittig voor mij... Toch kon ik deze erg goed eten. Na een gezellige avond kletsen, besloten we naar bed te gaan.

De volgende ochtend moesten we een beetje vroeg op. We hebben een lange dag voor de boeg, dus we (Jason, Floor en ik) besluiten om de volgende ochtend om 7 uur in de eethal te zijn. Floor en ik zijn helemaal klaar met deze vieze ontbijtjes in de bergen, dus we bestellen samen één portie gebakken aardappeltjes met kaas. Ik weet het, het is nog vroeg, maar we moesten iets binnen krijgen en hier hebben ze geen brood zoals in Nederland of is de pannenkoek geen pannenkoek zoals we hem gewend zijn. Het zijn nog maar 3 ochtenden als het goed is en we hebben veel energie nodig voor deze dagen. Dus we moeten maar even zondigen. Één voordeel had het wel, we zaten samen met één portie goed vol en hadden voldoende energie voor de eerste helft tot aan de lunchpauze.

Het was een pittige tocht vandaag. In het begin ging het soms omhoog en soms omlaag, maar halverwege was het hééééél steil naar beneden. Beter dan omhoog natuurlijk, maar evengoed erg zwaar in de benen. En uiteraard... na ontzettend veel te moeten dalen, moesten we daarna weer flink omhoog... Niet erg goed voor mijn gemoedstoestand. Er lijkt wel geen einde te zijn aan deze tocht. Het enige wat ik tijdens deze stijging kon denken was: nog heel even doorbijten, hierna nog 2 dagen en dan ben je aan de top. Mijn lichaam is moe en hierdoor kost alles extra veel energie. Daarbij is Jason razend snel en kan dit soms frustrerend zijn. Floor en mijn tempo zijn iets meer op elkaar afgestemd. Ik kan iets makkelijker dalen en op vlakke stukken lopen en Floor kan wat makkelijker stijgen. Jason is gewoon goed in alles. Het leven is niet eerlijk. Toch is het gezellig. Ik moest er vandaag alleen niet teveel over nadenken. Haha. Na 3.53 uur kwamen we aan bij onze lunchplek, genaamd: Yak Kharka. We hebben een lange pauze gehad en geloof het of niet. Er was toch wifi. Die Nepalezen snappen het af en toe nog niet geloof ik. Het ene moment zeggen ze dat er geen wifi meer zal zijn en een dorpje verderop vraag je naar wifi en is het er toch!? Never mind! Ik ben er blij mee. Ik kan vandaag dus wel verhaaltjes uploaden.
Na onze lange pauze zijn we verder gelopen naar Ledar, onze eindbestemming voor vandaag. Gelukkig duurde dit maar 40 minuten, want ik begin last te krijgen van m'n nek. Waarschijnlijk door het dragen van die zware backpack... Hopelijk hou ik dit nog twee dagen vol, want het worden nog twee stevige dagen. Morgen moeten we nog ongeveer 4 uur lopen en de dag erna wordt het moment van de waarheid. Waarschijnlijk moeten we rond 5.30 uur gaan lopen, want we moeten voor 10.00 uur bij de pas zijn in verband met het weer.

Vanavond hebben we wederom een paar potjes gekaart om de tijd te doden. Ik begin echt beter te worden, want ik heb 4x gewonnen vandaag! Haha. Als diner heb ik vandaag voor het eerst loempia's gegeten. Helaas waren deze niet top, maar ik heb weer gegeten. Morgen maar weer iets anders uitzoeken.

Ik ga proberen nog een paar foto's online te zetten, hopelijk lukt dat!

Ik zal weer even samenvatten wat we vandaag gewandeld hebben:
- 12 km gelopen
- 145 m gedaald
- 4 uur en 33 minuten gewandeld
- 24.762 stappen gezet

Veel liefs, Manon

P.S. Mijn schoenen hebben vandaag voor de eerste keer een hele dag overleefd zonder extra lijm!!!