Wat gaan de dagen snel. Ik kom er nu pas aan toe om een verhaaltje te schrijven omdat ik zoveel Bagarchhap aangekomen.  Ik zal even opsommen waar ik al ben geweest en wat ik al heb ondernomen/gezien.

10 juli: Aankomst vliegveld Kathmandu
Goeie start kan ik je zeggen... Bloedheet en lang gewacht op mijn bagage. Eenmaal mijn bagage gekregen, ging ik op zoek naar een ATM (pinautomaat). Dit bleek niet zo makkelijk als het leek. Veel mensen boden me een taxi aan en ik had nog geen enkele roepie op zak... Pinnen lukt niet, dus ik heb uiteindelijk niet lang moeilijk gedaan en € 20,00 gewisseld voor roepies. Ik had nu in ieder geval geld om op zoek te gaan naar een hotel. Ondertussen was het al ongeveer 21.00/21.30 uur. Echt een keuze in hotel had ik niet, want de goedkoopste taxichauffeur was een vriend van een hoteleigenaar. In de auto bleek het bijna onmogelijk om naar iets anders op zoek te gaan. Vond ik het erg? NEE! Ik was gewoon heel blij dat ik eindelijk een kamer had van omgerekend zo'n € 8,00. Peperduur voor een land als Nepal, maar ik had wel even een eigen kamer en douche en goede wifi. Ik heb nog contact gehad met het thuisfront. Pas toen ik naar huis belde, realiseerde ik me pas echt wat ik ga ondernemen en kwam me een lichte cultuurshock tegemoet. Na een wat langer gesprek ben ik naar bed gegaan en heb ik gelukkig goed kunnen slapen (onder een ventilator > een echte must hier).

11 juli Kathmandu
Eenmaal 's ochtend werd ik wakker en ben meteen op zoek gegaan naar een geschikte ATM. Ik had dan wel een beetje geld gewisseld, maar ik had nog niet hoeven betalen. Ik moest weten of mijn pinpas werkte. Tijdens mijn zoektocht heb ik uiteindelijk maar een vrouw aangesproken die er westers uitzag. Een Poolse vrouw die al 1 jaar en 3 maanden in Nepal verbleef. Zij heeft veel informatie gegevens, o.a. de ATM, waar ik een simkaartje kan krijgen en waar ik het beste wat boodschappen kan doen. Alles is gelukt, dus ik ben terug gegaan naar het hostel, heb het thuisfront op de hoogte gebracht, vervolgens heb ik mijn backpack ingepakt, betaald en ben ik vertrokken. Op zoek naar een nieuwe "goedkopere" slaapplek. Op aanraden van een meisje uit Valkenburg, ben ik op zoek gegaan naar Wander Thirst (een hostel). Per toeval kwam ik weer een westers meisje tegen die daar ook verbleef. Zij heeft me er naartoe gelopen. Ze heette Melanie en kwam oorspronkelijk van Maasbracht! Wat is de wereld toch klein. Ze woont nu in Deventer en is net klaar met haar studie.
Ik heb die dag niet veel ondernomen, omdat ik nog steeds moest bijkomen van de reis naar Nepal. Ik ben alleen 's middags op zoek gegaan naar een bus richting Pokhara. Één ding wist ik zeker, ik wil zo snel mogelijk deze grote stad uit. Op zoek naar de natuur. Dit lukte na een wandeling van ongeveer 45 minuten. Ik heb een ticket gekocht voor de dag erna om 7.30 uur te vertrekken naar de vrij grote stad Pokhara ten westen van Kathmandu. Deze reis heeft ongeveer 7,5 uur geduurd en kostte 600 roepies (omgerekend € 4,64). Oma Einighausen zou zeggen: dan heb je toch veel gezien voor weinig geld!

12 juli On my way to Pokhara
Eerst moest ik gaan pinnen, omdat er vaak onderweg bij een trekking geen pinautomaten staan. Om 5.45 uur stond ik er klaar voor, maar het pinnen was niet gegaan zoals ik had gehoopt... Er was dus even stress, maar vrij snel daarna was dit ook opgelost. Ik ging dus te voet verder naar het busstation.
Ik heb nog NOOIT zo'n heftige reis ervaren volgens mij... Het was een toeristenbus, maar volgens mij was ik de enige toerist van de 25 reizigers. De nepalese keken me aan als een botsauto. De bus waar ik me in bevond, is volgens mij al 20 jaar geleden afgekeurd in Nederland, naar het stort gebracht en vanuit daar naar Nepal getransporteerd. Over luxe hoef je in dit geval niet te spreken. Alhoewel er wel airco aanwezig was. Het was deze dag niet warm, dus die hadden we gelukkig niet nodig.
Onderweg kwam ik verschillende "aparte" zaken tegen, namelijk:
1.) Een motor vast gebonden boven op een dak van een bus.
2.) Je zag langs de kant verschillende keren compleet in elkaar gedeukte bussen die een ongeluk hebben gehad en vervolgens gewoon worden achtergelaten. Het leek of deze er al jaren stonden.
3.) Een geit (ja je leest het goed: EEN GEIT) op het dag van een (soort van) jeep/busje. Hij lag er trouwens heel relaxed bij. Hij leek het dus gewend te zijn.
Tevens waren de wegen erg slecht begaanbaar. Ook zo'n wegen kom je niet tegen in Nederland. Er waren overal gaten en ik ging werkelijk van links naar rechts. Overal werd alleen maar getoeterd en het voelde vrij onrustig. Al met al ben ik goed aangekomen op mijn plaats van bestemming om 15.45 uur. Nu moet ik me haasten! Want het ACAP Permit en TIM's counter (de entree voor mijn trekking) gaat snel sluiten. Ik moest nog 2,8 km lopen en hier heb ik 40 minuten over gedaan met twee volle backpacks van ongeveer 20 kilo samen! Uitgeput, bezweet en een compleet rood hoofd om vervolgens een paar mooie pasfoto's voor mijn entree te kunnen laten maken. PRACHTIG, die zijn gelukt! En nu veel formulieren invullen om de permits te verkrijgen. Ook dit is nog net (10 minuten voordat ze gingen sluiten) gelukt. En nu dan op zoek naar mijn hostel. Gelukkig heb ik iemand op internet ontmoet, Floor, die al een fijn hostel gevonden had. Ik kreeg het adres van haar hostel en ben daar naartoe gelopen. Ik was blij dat ik aangekomen was, want ik was doodmoe van de lange reis en het gesleep van de tassen. Maar na nog een tegenvaller, zag ik het even niet meer zitten. Mijn extra telefoon is kapot en kan niet meer laden. Mijn nummer dan ik in Nepal heb gekocht om met jullie te kunnen communiceren, werkt dus niet meer. Voor nu is dat geen probleem omdat ik op de planning heb staan om de bergen in te gaan en daar geen bereik is.
Tot slot heb ik me ingecheckt bij een super leuke en behulpzame eigenaar. We konden niet alleen vrij goedkoop overnachten, maar we mogen tijdens de trekking die we nu gaan doen ook wandelstokken lenen en een gedeelte van onze spullen gratis achterlaten zolang we weg zijn. Super fijn, want 20 kilo meeslepen is echt geen pretje.
Nog even heerlijk gegeten (dit heeft mijn dag een beetje goed gemaakt) en gebeld met het thuisfront en ik was weer klaar om naar bed te gaan. Aangezien ik nog steeds niet gewend ben aan het tijdsverschil, lig ik wakker tot 12 uur en moest ik om 5 uur weer opstaan. Pffffff. Je moet er wat voor over hebben, maar wat een ervaringen!

13 juli On my way to Bagarchhap
Vanochtend zijn we weer vroeg uit de veren gekomen. 5 uur om precies te zijn. Nog even de laatste check over de backpacks, overbodige spullen veilig opbergen, regenjas aan en lopen maar. Weer onderweg naar de "toeristen parkeerplaats". De bus vertrok precies op Nepalese tijd, 40 minuten te laat. We zaten er met ons tweetjes in, dus we dachten er goed en relaxed van af te komen, maar niets is minder waar. Al snel zat de bus tjokvol op net zo'n fijne wegen als de dag ervoor. We moesten een stuk terug rijden richting Kathmandu voordat we onze weg richting Besishahar konden vervolgen. Ik vermoed dat we vandaag weer ongeveer 5 uur in de bus hebben gezeten voordat we aan kwamen. We hebben beide een beetje kunnen slapen, maar het was erg druk en er zat een man in de bus die constant liedjes aan het zingen was. Hij gaat volgend jaar wel mee doen aan Nepal's got talent.
Eenmaal aangekomen in Besishahar hebben we flink water ingekocht, zijn we naar de wc kunnen gaan en hebben een jeep gefixt om onze weg snel te vervolgen naar Bagarchhap. We dachten dat de reizen niet erger meer konden worden dan de busreizen die we tot nu toe gehad hadden, maar niets is minder waar. Ook deze rit duurde uiteindelijk 5 uur i.p.v. de 4 uur die men beloofd had. Tussendoor werd er wel eens gestopt, stapte iedereen uit en werden Floor en ik volledig aan de kant geschoven. Tot grote frustratie van ons. We hadden al het gevoel dat we te veel moesten betalen voor de reis, maar het was tot nu toe de meest verschrikkelijke autorit dit ik ooit heb beleefd. We konden eigenlijk alleen nog maar lachen van ellende. Ook deze auto moet allang afgeschreven zijn, maar voor Nepal is hij echt nog wel prima hoor. Zeker voor deze zandwegen met hobbels van zeker 40 cm diep, rivieren waar we door heen moeten rijden, keien die we moeten ontwijken, dieren die we vooral niet mogen overrijden en ga zo maar door.
Om het gekker te maken komen we op enig moment een jeep tegen met 17 mensen!!! 3 voorin, 4 op de achterbank, 7 in het kofferbak/laadbak en 3 OP HET DAK! Ongelofelijk! Floor en ik kunnen nauwelijks gewoon lekker op de achterbank zitten, en deze mensen zitten op het DAK!?
Tijdens deze reis bespreken we nog een laatste keer de route die we morgen willen lopen, deze blijkt toch net iets te lang te zijn en we vroegen dus tot hoever de jeep vandaag moest rijden. Dit was 2 of 3 dorpjes verder dan ingepland, maar het lijkt ons wel verstandiger. Het onderhandelen gaat weer beginnen. Hij vroeg 1600 roepies! 600 meer dan eerst was afgesproken voor een half uurtje langer rijden over een zeer ongemakkelijke weg! Maar goed, Floor heeft skills en heeft dit weten af te dingen tot 1200 roepies! TOP DUS!
Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming zijn we zowat het eerste gebouw dat we tegenkwamen ingelopen en hebben we daar heerlijk gegeten. Omdat we daar morgenvroeg ook ontbijten, krijgen we de kamer gratis. Wie kan dat nu zeggen? Hier blijkt het vrij normaal te zijn.

Ik heb al veel foto's en filmpjes gemaakt, maar het is even niet te doen om deze vandaag te plaatsen. Dit hoop ik na de trekking wel te kunnen doen. Ik kan jullie in ieder geval vertellen dat we al vele mooie uitzichten hebben gehad en bijzondere dingen hebben meegemaakt. Ik hoop dat ik deze ervaringen snel met jullie kan delen.

Eindelijk heb ik jullie goed kunnen bijpraten. Toen ik vandaag op de plaats van bestemming kwam, dacht ik even dat ik geen wifi en stroom meer zou hebben, maar gelukkig lukt dit hier nog. Mam heeft al een bericht op het blog gezet, maar gelukkig kan ik deze nog net voordat ik echt de bergen in ga erop zetten. Ik heb met mam afgesproken dat zij af en toe een bericht op het blog zet als ze van mij toch wat hoort. Ik heb hoogstwaarschijnlijk 10-14 dagen geen internet en stroom. Ik probeer de verhalen toch bij te houden zodat ik ze daarna wel kan plaatsen.

Hopelijk tot snel en veel leesplezier!

Veel liefs, Manon