Bye Floor :(, de kookworkshop and my last day

Vandaag moet Floor al vroeg naar het vliegveld... Om 5.50 uur zetten we de wekker, ook al weten we dat ik dan altijd al wakker ben. Je zal maar een keer kunnen uitslapen... Binnen een half uurtje is Floor klaar voor vertrek en ik besluit even mee naar onder te lopen. Er zit nog een meisje te wachten op een taxi, dus ze kunnen er één delen. Voordat de taxi komt, kletsen we nog wat. Het was een mooie reis samen. Ik moet haar toch maar eens gaan opzoeken daar in Eindhoven. Het is tenslotte niet het einde van de wereld. Een laatste knuffel en ze loopt weg. Ik ga nog even terug naar boven. Ik moet me klaarmaken en ga vervolgens de stad even in. Ik loop nog door wat straatjes waar ik nog niet eerder ben geweest. Altijd leuk, maar ze verkopen hier overal dezelfde spullen: sjaals, singing bowls, vlaggetjes, kleren en ga zo maar verder. Ik ben compleet en moet tevens een beetje opletten dat ik genoeg geld bewaar voor de kookworkshop, eten en taxi van morgen. Al snel ontvang ik bericht van Pascale, ook zij is boven water en we spreken om 10.30u af in de stad. Zij moet namelijk wel nog wat inkopen doen. We lopen een paar winkeltjes in, maar ze heeft een doel. Ze wil nog sjaals kopen in een goede kasjmier winkel en ze zoekt nog een boek om te lezen. We beginnen bij de winkel met de sjaals. Er zitten twee mannen binnen die ons een stoel aanbieden. Hij haalt meteen alle verschillende soorten (kwaliteit) sjaals uit die hij heeft. Er zijn 2 soorten gemixte kasjmier en 4 soorten goede kwaliteit. Ze zoekt 3 sjaals uit en betaald. De man biedt ons nog een kopje thee aan. Pascale en ik kijken elkaar aan en besluiten op het aanbod in te gaan. Het is niet gebruikelijk dat ze je hier in de winkel wat te drinken aanbieden. We zitten er nog zeker een uur en we praten over vanalles. Nepal, waar wij vandaag komen, de gebruiken en het geloof in Nepal. We leren nog heel wat op onze voorlaatste dag... De man was heel vriendelijk en vertelde ook over zijn familie. Uiteindelijk besluiten we dat we moeten gaan en lopen naar de boekhandel. Nadat we een boek gevonden hebben, nemen we een kleine lunch. We krijgen tenslotte meer dan genoeg eten na de kookworkshop vermoedden we. De man van de kookworkshop komt ons een uur te vroeg ophalen, we waren er ook nog niet. Uiteindelijk was hij er dus weer op de afgesproken tijd om 2 uur. Ik dacht dat hij ons kwam halen met de auto, maar we stappen samen in de local bus. Voor Pascale was dit een eerste ervaring in de local bus en ze wist niet wat haar overkwam zo druk was het. Eenmaal aangkomen op de halte moesten we nog een kwartiertje lopen naar zijn huis, oftewel schuur. Hij woonde in een huis (zelf gebouwd na de aardbeving van 2015) van dunne muurtje en golfplaten als dak. Ik hoop dat het in de winter niet te veel afkoeld, anders moesten ze het wel koud hebben. We ontmoeten zijn vrouw en worden vriendelijk ontvangen. Ze vertellen eerst wat over hoe ze begonnen zijn met de kookworkshops en over de familie. Ze hebben 3 kinderen (23, 21 en 17 jaar oud). We krijgen een kopje (vreselijke zoete) thee en gekookte maïs als hapje. Daarna moeten we aan de slag. We krijgen een kookschort en kunnen beginnen aan het snijwerk. De vrouw maakt het deeg voor de momo's en het brood. Vervolgens laat ze ons alle overige ingrediënten zijn wat we gaan gebruiken. Het is jammer dat we geen uitgeprinte versie van het recept hebben, want dan zou het makkelijker te volgen zijn. Ze zullen deze vanavond of morgen toesturen per mail. We leren hoe we gestoomde en gefrituurde momo's (een soort dumplings) kunnen maken, Dal Baht (rijstgerecht), rijstpudding en celebration brood. De twee eerste recepten was precies waarom ik een kookworkshop wou doen. Het is vrij makkelijk om te maken gelukkig, maar je hebt veel kruiden nodig. De rijstpudding vond ik persoonlijk minder lekker, maar het brood was daarentegen wel weer erg smakelijk. We hebben een fijne middag. Ook is het leuk om echt bij Nepalese mensen thuis te zijn ontvangen en op het einde hebben we nog kennis gemaakt met de jongste zoon van het stel. Het is tijd dat de man ons weer terugbrengt naar de bushalte. Hij zegt de chauffeur waar we afgezet moeten worden en hij blijft wachten tot we vertrekken. Een laatste zwaai en daar gaan we, terug naar Thamel. Het begint al donker te worden voordat we thuis zijn. Een jongen in mijn hostel vraagt naar mijn dag. Ik geef aan dat ik morgenavond weer vertrek en hij vraagt of ik zin heb om iets te gaan drinken. We hadden beide niet echt plannen. We gaan dus even de stad in, maar al snel gaan we terug naar het hostel en drinken we onder in het barretje wat. Het Duitse meisje van onze kamer komt een uur later ook. Wat een gezellige laatste avond! Rond een uur of 11 gaan we lekker naar bed. Iedereen heeft plannen voor morgen. Morgen ga ik de laatste keer met Pascale het stadje in en hebben nog eten meegekregen van de workshop die we kunnen gebruiken als lunch. Dat zal ons vast gaan smaken.

Veel liefs,

Manon


7 augustus: My last day in Thamel

Vandaag is mijn laatste dag in Nepal aangebroken. Helaas is het weer niet zodanig dat we nog een laatste activiteit kunnen uitvoeren. Pascale en ik houden ons dus rustig vandaag. We lopen een laatste keer door de straten van Thamel, kopen een paar kleine dingetjes, lunchen onze restje van de vorige dag op en vervolgens ga ik terug naar het hostel om een poging te doen mijn backpack in te pakken. Ik moet ook nog douchen dus dat doe ik eerst. Mijn tassen staan al onder bij de receptie. Ik neem mijn toilettas en douche me voor de laatste keer. Zoals gewoonlijk is het weer meteen klam na de douche... ik verheug me ontzettend op mijn eerste keer in bad thuis!
Ik pak mijn tas voor de laatste keer volledig in. Alles past er NÈT in... Gelukkig. De backpack zit helemaal volgepropt en de schoenen en toilettas prop ik los in de flightbag. De overige spullen gaan in mijn handbagage. Pascale en ik gaan al vroeg dineren, want om 17.30 uur nemen we de taxi naar het vliegveld. Hier stopt onze reis door Nepal. Een hele maand trekken door een prachtig land, vele mooie uitzichten, vele nieuwe mensen ontmoet en vooral vele nieuwe ervaringen opgedaan! Wat was deze reis mooi! En wat vond ik het fijn dat ik mijn reis met jullie via deze weg heb kunnen delen. Ik wil jullie daarom heel erg bedanken voor alle leuke en lieve reacties die ik heb mogen ontvangen via deze website, maar ook via de app en facebook!

Heel erg bedankt! Een dikke knuffel en veel liefs,

Manon

Pashupatinath Crematorium en Boudhanath Stupa

Zoals gewoonlijk word ik in de ochtend weer vroeg wakker. Ik zoek het een en ander uit op internet, want de rest slaapt nog. Floor en ik moeten om 8 uur opstaan om ons aan te kleden en richting de bakker te gaan. We gaan vandaag te voet (ongeveer anderhalf uur) lopen om naar de crematies bij Pashutinath te gaan kijken. Om 9 uur sturen we Pascale een berichtje dat we vertrekken. Zij pakt de taxi omdat ze twee dagen geleden haar enkel heeft verstuikt. Floor en ik hebben stevig de pas er in en arriveren dan ook ruim op tijd. We sneaken naar binnen via een aparte ingang en wachten daar op Pascale. Er was maar één crematie deze ochtend. We hebben dus best wel geluk dat we dat toch nog hebben gezien. Het klinkt een beetje apart, maar het was bijzonder om de crematie op deze manier mee te maken. Nepalezen verbrandden het lichaam op een soort betonnen steiger bij de rivier. Het verbranden van een lichaam duurt 3-4 uur. Daarna gaat de as in de rivier en de drie daarop volgende dagen heeft de familie de tijd om alle belangrijke bezittingen van de overledenen te verbranden. Volgens hun geloof komt de geest terug als ze dit niet secuur doen. We hebben vandaag één overledenen gezien en één ritueel rondom de kleding. Het was een vreemde, maar toch bijzondere gewaarwording. Iedereen die wou, kon komen kijken. Na een tijdje zijn we nog even door Pashupatinath gelopen en vervolgens zijn we op ons gemak naar de Boudhanath tempel gewandeld. Dit duurde ongeveer 30-40 minuten. Pascale is hier naar binnen gegaan, maar Floor en ik besloten dit over te slaan. We hebben de laatste dagen vele tempels gezien en overal zijn de kosten vrij hoog. Aangezien beide meer voorkeur hebben voor natuur, besluiten we deze alleen van de buitenkant te bezichtigen. Floor en ik eten op een stoepje ons stokbroodje kaas op en nemen de bus terug naar Ratna Park (Thamel). Vanuit Ratna is het altijd nog een minuut of 20 lopen. We kennen de weg ondertussen al goed hier in Thamel. Eenmaal terug gekomen nemen we een lekkere douche en kletsen we ngo wat. Vervolgens maken we ons klaar voor het avondeten, sturen we Pascale een berichtje en beginnen we te lopen. Het laatste 'avondmaal' voor Floor in Nepal, want morgenochtend gaat ze weer naar huis. Wel jammer... we halen beide nog wat grappige herinneringen op van onze reis en realiseren ons dat we in eerste instantie eigenlijk helemaal niet van plan waren om samen door Nepal te reizen, maar we hebben het zo gezellig gehad... dat we uiteindelijk samen zijn gebleven. Hopelijk is het haalbaar om het contact een beetje in stand te houden. Na het eten nemen Pascale en Floor afscheid van elkaar en lopen we ieder onze weg terug naar huis. De kat, genaamd 'Kathmandu', zit ons op te wachten op de kamer. Wat spookt hij uit? Uit het niets horen we onder één van de bedden een heel raar geluid. Wat is dat nu weer? We kijken... EEN MUIS! En Kathmandu is er alleen maar mee aan het spelen. Samen met een Duitse kamergenoot moedigen we Kathmandu aan de muis op te eten, maar tot op heden horen we de muis nog steeds. Ik hoop dat ik een beetje kan slapen en dat Kathmandu zijn werk goed doet! Maar vlak voordat Floor en ik besluiten om te gaan slapen, zien we de muis en Kathmandu naar de deur sprinten! Beide hebben we niet meer gezien en onze Duitse kamergenoot kan veilig terug komen. Zij is namelijk allergisch voor katten!
Welterusten!!

Veel liefs, Manon

Monkey Temple: What a view!

Vandaag waren we beide vroeg uit de veren. Like usually! We maken ons klaar, lopen naar de bakker, kopen de broodjes en gaan op hetzelfde plekje zitten als gister. Net naast de bakker op de trapjes. Terwijl we aan het smikkelen waren, stopte een Nepalese man. Hij vond het heel bijzonder om twee 'buitenlanders' op een trapje naast de weg te zien eten. Dat zijn ze niet gewend. Iedereen gaat altijd 'uit eten'. Maarja, wederom... we zijn Nederlands, houden van brood, houden van goedkoop. Dus we eten een broodje duo penotti! En als lunch een stokbroodje kaas! Lekker hoor. Dit kan ik wel volhouden tot het einde van mijn vakantie.
Omdat de bakker precies de andere kant op is dat monkey temple waar we vandaag heen willen, zien we op maps.me dat het 48 minuten lopen is. Geen probleem. We hebben de hele dag de tijd. Dus we doen lekker op ons gemak, maar al snel begint het te regenen en moeten we onze regenjassen aantrekken. Een beetje jammer, maar dat mag de pret niet drukken. Floor en ik lopen door en komen uiteindelijk aan bij de tempel, onder aan de trappen. Het begint harder te regenen en besluiten dus even te schuilen. Op de trappen naar boven zie je aan de linker- en rechterkant verschillende marktkraampjes met een zeil erboven gespannen. Aan het einde van één van deze kraampjes besluiten we even te wachten. Je weet nooit hoelang het gaat duren, maar je hebt geen invloed op het weer. Toen ik (ik kan niet te veel verklappen) een souvenirtje aan het kopen was, kwamen we aan de praat met een Nepalees gezin. Toen het souvenirtje bijna klaar was om te vertrekken was het gezin al weg, maar die hebben we onderweg ingehaald. Ik keek de man aan en zei: 'Hi again!'. Wederom kwamen we aan de praat. Eenmaal boven aangekomen bij de tempel, mogen de Nepalezen gratis naar binnen en kost dit voor buitenlanders 200 roepies. Ik vroeg de man aan de balie of ik gratis naar binnen kon, aangezien ik 'verhuisd was naar Nepal'... kuchkuchkuch... Hij begon te lachen en zei dat dat helaas niet ging. "Hij was zelf ook van Nederland en geëmigreerd" zei hij lachend. We betalen ons ticket en de familie neemt ons op sleeptouw. De man maakt mooie foto's van Floor en mij en geeft ons uitgebreid uitleg over de tempel en de hele omgeving. Hij legt ons de rituelen uit en leidt ons rond. Wat een prachtig uitzicht heb je vanuit hier zeg... Helaas is het wel weer een beetje bewolkt. Toch was dit voor ons een mooiere ervaring dan gister in Bhaktapur. Zeker ook omdat we zo'n fijne rondleiding kregen. We maken natuurlijk ook wat foto's van de aapjes, maar je moet toch een beetje oppassen. De aapjes hebben veel jonkies en beschermen deze natuurlijk. Ze geven dus een duidelijk signaal en laten hun tanden zien als je te dicht bij probeert te komen. Oppassen geblazen dus! Ongeveer halverwege onze 'tour', kregen we de indruk dat de familie klaar was met hun rituelen en dat ze naar huis wilde. Ik vroeg dus snel of we samen met hun op de foto konden! Geen probleem. Ook hun maken een paar foto's als aandenken. Toch bleven ze nog bij ons en hebben ze ons nog in een totaal nieuw gedeelte rondgeleid. Ik heb zelf meer oog voor de natuur dan voor de cultuur, maar jeetje wat was dit mooi zeg. Zeker omdat je ook informatie krijgt over de achtergrond en de gebruiken. Niet veel later komen we langs een put in een soort vijver. De nepalezen proberen muntje (die je daar overal kunt kopen) in de put te gooien. Dit schijnt geluk te brengen. De familie geeft ons een paar muntjes, maar Floor en ik hadden geen geluk vandaag... Allebei mis. Maar de zoon van de familie daarentegen! 3 muntjes en 3 keer raak!! Wauw! We lopen terug naar de tempel en nemen afscheid van de familie. Floor en ik lopen langzaam terug en besluiten de tas opnieuw in te richten, foto's van de reis uit te wisselen, wat info op te zoeken over de activiteiten voor morgen en de dagen daarna en te douchen. Niet lang daarna hebben we afgesproken met Pascale om te eten. Vandaag hebben we gegeten in MomoHut (specialist in momo's). We bestellen 3 soorten momo's en delen de porties! Heerlijk waren ze. Na een paar potjes kaarten, gaan we terug naar het hostel en bel ik nog even met het thuisfront. Wederom alles onder controle op de Graathei dus op naar bed!

Veel liefs, Manon

Bhaktapur: De mooiste van de drie koningssteden

Vandaag is het plan om naar Bhaktapur te gaan. Bhaktapur staat er om bekend om de mooiste van de drie koningssteden (Kathmandu, Bhaktapur en Patan) te zijn. Voordat we met de local bus vertrekken, gaan Floor en ik naar de bakker! Ja hoor! Er is hier een bakker met echt lekker brood! Eindelijk... We kopen twee bruine broodjes en één stokbrood voor tussen de middag. Tegenover de bakker ligt een supermarkt en hier kopen we duo penotti. Met het veelzijdige zakmes van Dirk, smeren we ons broodje en genieten we van het moment. Wat was dat lang geleden om een gewoon normaal broodjes als ontbijt te eten... We vervolgens onze weg naar het busstation. Vanuit hier vertrekt een local bus naar Bhaktapur. Een reis van ruim een uur en 25 roepies armer, komen we aan. We wisten dat we entree moesten betalen, maar voordat we het wisten stonden we al aan de poort. Niet echt een duidelijke, want we werden al snel tegen gehouden. Het was een dure entree, maar dat was niet erg. Het geld wordt namelijk volledig gebruikt voor de renovatie van de stad. In 2015 werd Nepal getroffen door een aardbeving en veel huizen en tempels zijn hierdoor getroffen. Toch bleken de tempels nog in redelijke staat te zijn. Een aantal hebben het niet gehaald. We slenteren door de stad en we komen vele gezellige straatjes tegen, vele winkeltjes en natuurlijk veel tempels. Er zijn 4 grotere tempels om te bezichtigen: Duttatraya, Durbar Square, Taumadhi en Pottery Square.
Net voor 11 uur, als we onze eerste grote tempel gezien en gefotografeerd hebben, komen we Pascale tegen. Pascale is van Frankrijk en hebben we ontmoet in het retreat. We kwamen haar al eerder tegen in de straten van Pokhara, maar toen hadden we alle drie haast. We besluiten samen een terrasje te zoeken, want ze moet nog ontbijten. Na haar ontbijt gaan we met ons drieën verder. We bezoeken de rest van de tempels en vlak voordat we naar Pottery Square willen gaan, begint het heel hard te regenen. Er is geen andere optie dan schuilen, want Pascale had haar regenjas niet mee en al had je hem wel bij je, je zal helemaal nat worden hier! Toen het eenmaal een beetje rustiger werd, zijn we haar jas gaan halen en hebben we onze weg naar Pottery Square vervolgd. Eenmaal aangekomen ontmoeten we in één van de winkeltjes een super aardige pottenbakker. Hij vraagt of we een keer met de klei willen oefenen. Pascale maakt hier gebruik van en maakt een 'wijnglas' van klei. Het lijkt haar goed af te gaan. De man vertelt dat zijn vader 18 jaar geleden van de vierde verdieping van een gebouw is gevallen en verlamd is. Vanaf dat moment moest hij gaan werken. Hij was nog heel jong toen. Niet lang daarna ontmoet hij een Nederlandse man (ik ben zijn naam vergeten) die geld voor hem inzamelt om de zaak draaiende te houden en zijn vader financieel te kunnen ondersteunen bij de medische kosten. Tot op heden komt de man hem 2 keer per jaar bezoeken en geld brengen. Je merkt aan alles dat dat veel waard is voor deze Nepalese familie. We kijken nog even rond in zijn winkeltje en Pascale koopt nog wat souvenirtjes.
Het regent nog steeds een beetje en we gaan nog een kopje thee drinken en gaan dan terug naar Thamel. Hier slenteren we nog wat door de straatjes, onderhandelen nog wat voor souvenirs, kopen kaas voor morgen op ons broodjes en gaan terug naar het hostel. We maken ons klaar om iets te gaan eten: Dal Bhat.
Morgen komt Pascale ook aan in Thamel. We besluiten dat we morgen samen gaan dineren en de dag erna er samen op uit gaan. Pascale en ik willen ook nog graag een kookworkshop volgen. Dit gaan we dus ook uitzoeken... De laatste daagjes...

Tot snel en veel liefs,
Manon

Chitwan National Park en de terugreis naar Kathmandu

1 augustus: Chitwan National Park: Ik was helemaal in mijn element

Jeetje.. wat was ik in mijn element vandaag. We moesten al vroeg uit de veren. Om 6 uur stond ons ontbijt klaar, want om 6.30 uur moesten we vertrekken met onze twee gidsen. Bisnu was onze 'hoofdgids' en de jongere jongen heeft zich niet voorgesteld. Hij was denk ik nog in leer om ook gids te worden.
We starten deze dag met een kanotocht van anderhalf uur. We hebben een privétour omdat het laagseizoen is. Eigenlijk wel heel lekker dus. We krijgen uitgebreid uitleg en kunnen alle vragen stellen die in ons op komen. Na het 'inchecken' bij de ingang, lopen we richting de kano's. We zitten er nog niet in... of we zien al een krokodil! WAUW. Als we nu al eentje zien, dan belooft het een mooie dag te worden. Toch heeft de gids ons gister duidelijk gezegd dat hij geen enkele garantie kan geven. Het is regenseizoen, dus het gras staat ontzettend hoog (ongeveer 3-4 meter) en de dieren kunnen zich makkelijk verschuilen. Tijdens de kanotocht geeft Bisnu ons een hoop informatie. Bijvoorbeeld over de twee soorten krokodillen die er leven. Één soort is zelf VEGETARISCH! Haha. Die zullen dus niet snel aanvallen om te eten, wel als ze zich bedreigd voelen natuurlijk. Deze rassen krokodillen kunnen 7 meter lang worden (net zoals de boot oftewel uitgekapte boomstam), maar de grootste krokodil hier is 5 meter lang. Eenmaal in de boot, duurt het even voordat we de volgende kroko spotten. Toch is dit niet het enige diersoort dat we zien vanuit de kano.
We zien als snel een groep apen, een aantal herten waarvan eentje ons de hele tijd nakijkt. Hij staat aan de rand van het bos en kijkt ons recht aan met zijn oren helemaal naar voren gedraaid. Hij lijkt het interessant te vinden. Vlak daarna spotten we weer een kroko aan de andere kant van de rivier. We stoppen de boot en proberen korter bij de krokodil te komen. Hij is al verdwenen, maar wat zien we dan? Onze eerste NEUSHOORN!! Het is dan wel de achterkant, maar we hebben er wel één gezien! Op ongeveer 30 meter afstand! Hij schrikt, dus hij rent gauw het gras in. Jammer, ik heb nog geen mooie foto kunnen maken. Hopelijk zien we er nog één. We gaan terug de boot in en varen verder. We spotten nog verschillende soorten reigers, ijsvogels, arends en andere vogels voordat we aan wal gaan. We zijn een stuk naar het westen van het park afgedreven en volgens de planning gaan we nog een stuk te voet naar het westen en vervolgens via een andere weg terug naar het oosten. Ik vermoed dat we deze dag ongeveer 16 km gelopen hebben. Voordat we aan de trek beginnen, lopen we naar een soort boomhut. Vanuit hier hebben we een goed uitzicht over de vlakte en bespreken we een aantal regels. We bespreken de drie gevaarlijkste dieren en situaties.
1.) De neushoorn:
Als een neushoorn zich bedreigt voelt of schrikt, kan hij je achterna komen. Zijn zicht is heel slecht, maar zijn geurvermogen en gehoor is daarentegen zeer goed. Er zijn dus drie dingen die je kunt doen:
- Een kleine boom zoeken en hier in klimmen.
- Als er geen kleine boom is, moet je gaan rennen (op zoek naar een grote boom) en onder het rennen iets op de grond gooien. De neushoorn zal dan zeker even stoppen om te ruiken aangezien zijn zicht te slecht is.
- Zodra je bij een grote boom bent, hier achter gaan zitten. De neushoorn is vrij lomp, dus jij kan er makkelijk om heen rennen, maar dit kost veel energie voor de neushoorn. Dit zal hem uitputten.
2.) De lippenbeer (sloth bear):
De beer is niet heel erg groot, maar als hij zich bedreigt voelt, zal hij zich groot maken en een heel hard geluid maken. Het enige wat je kan doen, is een groep vormen en een nog harder geluid maken. Hopelijk ziet hij je dan als iets dat nog gevaarlijk is en draait hij zich om. Mocht dit niet werken, zul je moeten vechten met ze. Ze zijn namelijk veel sneller, dus rennen heeft geen zin. Ze zullen tegen je op springen en zodra je valt bijten, maar echt super gevaarlijk zijn ze niet. Toch hoop ik er geen tegen te komen.
3.) De olifant:
De olifant kan op verschillende manieren laten blijken dat ze zich bedreigt voelen. Ze kunnen een bepaalde toon geluid gaan maken en met de oren gaan flapperen. Dit is een eerste waarschuwing. Als je deze signalen goed leest en je gaat meteen achteruit, is de kans heel klein dat ze zullen aanvallen. Er zijn op dit moment 3 dominante mannetjes, één oudere en twee jongen. Ze zijn uit de groep gestoten omdat ze te dominant waren. Dit zijn de gevaarlijkste drie olifanten in het park. Zodra we deze zien, moeten we meteen maken dat we weg komen. Deze olifanten zijn eerder geneigd om het 'gevecht' aan te gaan.
Zijn er vragen?
Manon: Umh ja.... wat als we een tijger tegenkomen?
Gids: Than pray to your Jesus. You can't do anything.
Manon: SLIK...
Gids (lachend): But don't worry, the tiger always attacks from the backs, so you won't see him coming......
Laten we hopen dat we die dan maar niet zien vandaag......
We gaan van start. De afspraak is dat beide gidsen voorop lopen op de smalle paden. Zij moeten goed kunnen kijken of er wildlife op het pad loopt en daar naar handelen. Op de grotere paden, loopt er één voor en één achter. Maar omdat de groep zo klein is, lijken we wel heel kort bij elkaar te lopen. Gedurende de dag komen we de volgende dieren tegen: krokodillen, neushoorns, herten, apen, wilde zwijnen, een schildpad, olifanten (tamme), verschillende vogelsoorten en eekhoorns. Het was een bijzondere maar intensieve dag. We hebben veel gezien en geleerd over de natuur en het park. De meest bijzondere ervaring was om verschillende keren op zeer korte afstand van neushoorns te staan (ongeveer 30-40 meter). We hadden niet verwacht zoveel mooie uitzichten te hebben. Dit zorgt er voor dat de dag dus zeer geslaagd is. Rond 17.30 uur zijn we terug bij het hotel. We zijn doodop en heel vies. We nemen dus snel een douche en haasten ons naar het dorp. We bestellen eten en kijken een filmpje. Vandaag gaan we lekker op tijd naar bed, want morgen moeten we weer om 6 uur uit de veren. Om 8 uur vertrekt onze bus terug naar Kathmandu.

Veel liefs,
Manon


2 augustus: Onze reis terug naar Kathmandu

Vandaag start onze reis terug naar Kathmandu. We moeten wel, want in het regenseizoen kan het zomaar zijn dat de dag één of meerdere dagen word gesloten als het weer te slecht is. En aangezien we over een aantal dagen onze vlucht terug naar huis hebben, nemen we geen risico. Daarbij hebben we nog een aantal dagtripjes bewaard voor het einde. Ten eerste om bovenstaande reden en ten tweede om een beetje bij te kunnen komen van het vele rondreizen. We kunnen nu een beetje settelen en vanuit hier dagjes uit gaan. De busreis zou ongeveer 6 uur duren zeiden ze en geloof het of niet, de bus vertrok 2 minuten te vroeg. We hopen dat we in het begin van de middag in Kathmandu zijn, dan kunnen we even lunchen en dan nog wat door de stad lopen. Ik merkte dat toen ik aan kwam geen rust had om daar te blijven. De stad is groot en druk. Ik voelde een enorme drang om weg te gaan, maar nu heb ik veel dingen gedaan die ik leuk heb gevonden en ik denk dat ik nu de rust heb om hier op mijn gemak rond te lopen.
Toch werden Floor en ik rond 14 uur ongerust. De bus was nog redelijk ver van Kathmandu af. We hebben dus flinke vertraging. Uiteindelijk komen we tussen 16.00 en 16.30 uur aan in Kathmandu op de bushalte. We starten onze wandeling naar het hostel: Wander Thirst in Thamel. Het zou anderhalve kilometer lopen zijn. Al snel lopen we langs het eettentje waar ik de eerste avond gegeten heb. We besluiten hier terug te komen later vandaag. Eerst willen we van onze backpacks af. We krijgen een kamer in Wander Thirst en maken onze tas klaar om te eten en een paar boodschappen te doen. We eten een overheerlijke vegetarische burger met frietjes. We realiseren ons dat we eigenlijk al de hele maand geen vlees hebben gegeten en echt kiezen voor vegetarische recepten. Omdat je zo gevarieerd kan eten, missen we het eigenlijk niet. Vanavond doen we lekker rustig aan. rond 20 uur komen we terug bij het hostel. We gaan nog even onder in de openbare ruimte chillen en morgen zullen we onze eerste dagtocht gaan maken. Hoogstwaarschijnlijk gaan we naar Baktapur, maar als we de bus niet halen, doen we een andere dagtocht. Het ligt er dus aan hoe goed we slapen vannacht!

Welterusten!

Veel liefs, Manon

Sauraha: Op naar Chitwan National Park

We hebben vannacht goed geslapen. Gelukkig waren we moe genoeg. Gister hebben we na het diner eerst nog even een filmpje gekeken en daarna zijn we onder de lakens gekropen. Toch werden we vannacht weer even wakker van een hond die maar niet stopte met blaffen. Niemand reageert erop. Ik kreeg de neiging om zelf een gil te geven, maar dat heb ik uiteindelijk toch niet gedaan. De dieren hier reageren heel anders dan de brave diertjes thuis. Ze kijken nergens van op (getoeter enzovoort) en steken de staart tussen de benen als je met ze praat. Het zijn hier ook geen huisdieren, dus ze zijn het niet gewend.

We pakken onze tas in en gaan naar hetzelfde zaakje van ons diner gister voor ons ontbijt. We eten iets warms en lopen snel naar de bus. het was namelijk 8.51 uur en om 9 uur vertrekt de bus naar Dumre. Gelukkig kregen bij de 'bus counter' nog een prijsindicatie mee van de bus van Dumre naar Sauraha, namelijk 500 roepies, want anders waren we vandaag flink afgezet door de eigenaar van de bus onder aan de berg. Zodra je hier uit een bus stapt, staan meteen vele mensen om je heen met de vraag of je een taxi of bus nodig hebt. Soms kan dat best vervelend zijn. Zo ook vandaag onder aan de berg in Dumre was het niet anders. Maar we moesten wel op zoek naar een 'bus counter' dus we zijn wel iemand gevolgd. De eigenaar probeerde ons af te zetten voor 900 roepies!! Bijna het dubbele als wat de vrouw boven in Bandipur zei. Geen sprake van! No way dat ik bij zijn counter een ticket koop. Ik loop nog liever (ook al is dit onmogelijk). Maar goed dat ik mijn poot stijf heb gehouden, want hij zakte al snel drastisch met de prijs. Ik begrijp dat wij meer betalen dat de bevolking hier, maar het moet wel leuk blijven. Hij deed al snel een bod voor 1500 roepies voor ons samen. Ik was het er nog steeds niet meer eens. Ik begrijp dat het ons niet gaan lukken voor 500, maar 600 vind ik echt de max. Ik maak een praatje met wat andere mensen om te kijken wat een redelijke prijs is en ik merk heel snel dat ik echt afgezet word. Ondertussen loopt de eigenaar ons overal achterna, blijkbaar moet hij toch iets verkopen. Hij zakt nogmaals met de prijs, maar ik geef aan dat we maximaal 1200 roepies voor ons twee willen betalen. Waarop hij reageert dat we dan de local bus maar moeten nemen. Prima plan voor Floor en mij en we lopen weg. Wederom komt hij achter ons aan. Een beetje teleurgesteld stemt hij er mee in... We lopen mee en kopen ons ticket. Ik ben blij dat ik hard onderhandeld heb deze keer, want hij probeerde ons echt uit. Er zullen toch wel mensen zijn die daar in trappen... Hij gaaf aan dat hij enkel akkoord ging met ons bod omdat de bus leeg was en dat hij dat niet wilde. Floor en ik keken elkaar verbaasd aan? De bus leeg? Moeten wij daarom het dubbele betalen? Nouja, dat is in ieder geval een relaxte busreis in een bus die een keer niet vol is. De bus komt aan en de backpacks gaan in de kofferbak. Floor en ik stappen de bus in en ja hoor... de bus leeg? Oke... ik geef toe... er waren inderdaad 3 plekken niet bezet, maar geloof me, gedurende de reis naar Sauraha raken die echt wel bezet. Nu ben ik nog blijer dat ik hard onderhandeld heb... Dit overkomt ons gelukkig niet meer. We zijn ondertussen lang genoeg in Nepal om een beetje besef te hebben van de prijzen. Toch moet ik toegeven dat deze busreis wel heel comfortabel was. De bus reed goed door en er waren geen 100 gaten waar we door heen moesten rijden. Na een paar stops, komen we uiteindelijk aan in een stadje, we dachten Sauraha, waar we moesten uitstappen. We stappen uit, pakken onze backpack, en gaan op zoek naar een goedkope bus om ons naar het hostel/slaapplek te brengen. Dit was namelijk nog 2 uur lopen. No way in deze hitte. Voor 25 roepies worden we gebracht. Het busje is oorspronkelijk geschikt voor 9 personen, maar uitgerekend dit busje niet, in deze paste ook echt wel 15!!! ONGELOFELIJK. Het moet niet gekker worden. Nouja, Eenmaal aangekomen, zoeken we een geschikte slaapplek. Na ongeveer 20 minuten lopen vinden we er één. We laten ons informeren over de dagtochten door Chitwan en maken een besluit. Morgen gaan Floor en ik met 2 gidsen een privétocht maken door het Chitwan National Park. We ontbijten om 6 uur en om half 7 vertrekken we naar het beginpunt. We starten met 2 uur kanoën en gaan aansluitend ongeveer 5-6 uur wandelen door het park. Grote kans dat we neushoorns, tijgers, wilde buffels, vogels en ander wildlife gaan spotten. Verder krijgen we een aantal dingen op papier mee die we morgen zeker mee moeten nemen (zoals Deet, water, regenjas, etc.) en hun zorgen voor een lunch. Floor en ik gaan naar de kamer, we douchen ons, eten wat en gaan vervolgens onder naar het stadje. We moeten water gaan inkopen en lopen wat rond.

In de avond zijn we een hapje gaan eten bij Friends Cafe, de nummer 1 van Tripadvisor. En ik moet zeggen... het was heerlijk. We hebben beide een burrito gegeten en een filmpje gekeken! Heerlijk relax avondje en fijne muziek. Nu is het half 9 en tijd om naar huis te gaan. Morgen staat ons ontbijt om 6 uur klaar!

Veel liefs,

Manon

Bandipur: here we come!

Vanochtend vroeg zijn we al vroeg uit de veren. We hebben beide bagger geslapen en zijn lek gestoken door één en dezelfde mug. Floor heeft midden in de nacht opgezocht of het bed mijten konden zijn geweest, maar ik denk dat we gewoon veel te veel slaapgebrek hebben, want de bedden waren verder prima en schoon. Het was dat ik mijn tas heel slecht had ingepakt en de DEET zo ongeveer midden in mijn tas zat en ik er dus niet zo maar aan kwam, anders had ik die mug er waarschijnlijk in verzopen. De wekker staat om 6.30 uur, maar om 5.30 uur heb ik het gehad. Ik ga naar het toilet en ga vervolgens even googlen en facebooken. Een uur later staat Floor op. We pakken de spullen die buiten de tas liggen in en gaan naar beneden. Pikkedonker! We hadden de dag van tevoren afgesproken dat we om 7 uur ontbijt zouden krijgen, maar het ziet er niet naar uit dat de keuken snel open gaat. Floor en ik besluiten dus om maar te vertrekken naar de bus en later te eten. Het is niet anders. Gelukkig hadden we beide nog niet echt honger. We nemen voor 25 roepies de lokale bus naar het busstation. Wat we niet verwacht hadden, was dat deze bus stapvoets rijd. Er zijn wel bushaltes waar mensen kunnen op en af stappen, maar omdat de bus niet PROPVOL zit, rijden ze zo langzaam en smeken ze zowat iedere voorbijganger in te stappen. Lopen ging dus net zo snel, MAAAAR de tassen zijn zwaar dus we klagen niet en wachten netjes tot we 25 min later ongeveer op het grote busstation zijn. Al snel vinden we de geschikte bus richting Dumre. Deze kostte 300 roepies (omgerekend nog geen € 2,50). Oma Einighausen heeft gelijk, je kunt echt veel zien van de wereld voor weinig geld! Ik weet niet precies hoelang we in de bus zitten, maar eenmaal aangekomen stappen we over naar de bus naar Bandipur. We zijn langzaam experts aan het worden, want bussen zoeken hoeft niet meer. We lopen bijna net zo soepel mee in het verkeer als de Nepalezen. Bandipur is een klein stadje met vele tempels, waarvan één hele bekende met een goed uitzicht op de bergen. Natuurlijk hangen de wolken vandaag laag, dus voor het uitzicht hoeven we het niet te doen. We zoeken eerst een slaapplek > check. Vervolgens gaan we op zoek naar (ondertussen) een lunch > check. En tot slot gaan we wandelen. We lopen door het stadje en zien een aantal tempels. Een aantal tempels zijn helaas gesloten. Misschien door het laagseizoen?? Nouja. Dit mag de pret niet drukken. Floor heeft geen zin om te navigeren, dus we besluiten dat ik de weg uit zoek naar de tempel die bekend staat om het uitzicht op de bergen. Dit schijnt een mooie te zijn. Na 20 minuten berg af lopen, begin ik me toch zorgen te maken. Hoe kan het dat we naar beneden lopen (steil) en dat we vervolgens ergens uit moeten komen met veel overzicht? Ik besluit dit dus te checken bij een paar Nepalese vrouwen. Ze beginnen te lachen en wijzen naar boven. SHIT!!! Dat meen je niet? Zitten we fout? Moeten we echt weer naar boven zonder resultaat? Maar boven aan de route stond een bordje naar beneden en de app gaf dezelfde weg aan... Hier blijkt dus niets van te kloppen. En ja.... Ik weet wat jullie denken: Manon kan geen kaart lezen en navigeren, maar geloof me. Het lag echt niet aan mij!! We geven de tempel op. Het is heel benauwd en we hebben een flinke workout achter de rug. We lopen dus nog een andere route door het stadje (een soort achterbuurtje) en ploffen vervolgens even neer op een terras voor wat koud water! We merken dat een hele dag hier net wat te lang is, maar we hadden geen andere keuze. We gaan vanavond een hapje eten, hopen hier goed te slapen en morgen vervolgen we onze reis naar Chitwan. Aangezien Chitwan peperduur is, besluiten we maar één dag hier te blijven. Hoogstwaarschijnlijk gaan we een boottocht doen door de rivier en aansluitend een wandeling maken. Uiteraard met een gids want hier leven wilde dieren. Hopelijk hebben we hier meer geluk en spotten we wat wildlife. Ondanks dat we niet in het ideale seizoen reizen door dit mooie land!

Veel liefs,
Manon

Retreattime: Totally zen again

26 juli: Scooterday!

Vandaag huren we een scooter en gaan we er op uit. We vertrekken al vroeg in de ochtend naar een lake net buiten Pokhara. We komen onderweg veel mooie uitzichten tegen, maar ook veel bijna onbegaanbare wegen voor de scooter. Floor en ik kunnen er wel mee lachen. We realiseren ons dat we zuiniger zouden om gaan met de scooter als hij van ons was, maarja.... we zijn nu in Nepal en wij kunnen het ook niet helpen dat de wegen hier te slecht zijn. We tuffen dus lekker door in het verkeer. Het is even wennen, want ze rijden hier aan de linkerkant van de weg, toeteren continue en je moet je aandacht er de hele tijd bij houden. Om je heen kijken is geen optie als je rijdt. We stoppen dus regelmatig voor een uitzicht of fotootje. We kwamen uiteindelijk ergens in de middle of nowhere.... AGAIN. Voor ons waren twee kleine riviertjes die gewoon over de weg gingen. Ik vermoed 30-40 cm diep. Kan een scooter hier doorheen? Volgens de Nepalese bevolking wel. Floor stapt af en ik tuf de scooter door het water heen. Zo snel als ik kon, want ik was bang om hem te verzuipen. Jezus wat is dat spannend, maar hij doet het nog. Nu nog het tweede riviertje, deze was iets dieper. 1, 2, 3 en HUP. Ook daar ben ik door heen. Floor zag de achterlichten even uit en aan gaan. Lijkt mij geen goed teken, maar ik ben er nu al door heen. Haha, fiew! We rijden door. Tot dat na ongeveer 15/20 minuten de scooter uit het niets stil valt.... We reden berg op. Ik vermoedde dus dat hij oververhit was. Gelukkig kwamen de twee meest vriendelijke mannen op een motor aan en boden al snel hun hulp aan. JA GRAAG! Ze vroegen wat we uitgespookt hadden en besloten eerlijk toe te geven dat we door maar liefst 2 riviertjes gereden waren. Ze gaven aan dat dit voor deze scooters geen probleem was, maar dat hij waarschijnlijk toch water in de knalpijp had. Ze hielpen ons de scooter naar beneden te brengen en te starten. Het duurde even, maar ze kregen hem na wat sputteren aan de praat. Floor en ik beloofde ons toen nooit meer zoiets 'ondeugends' uit te spoken. We rijden dus ook niet door omdat de natuur en weg alleen maar heftiger word, maar we draaien om. Dit betekent wel dat we wederom door de riviertjes moeten. De mannen gaven aan dat dat geen probleem zou zijn (geen idee waarom eerst wel en nu niet, maar er zit niets anders op). We rijden wederom door de riviertjes en maken dat we terug komen in Pokhara. De scooter doet het prima. Geen idee wat ze hebben gedaan, maar deze mannen hadden wonderhandjes. Eenmaal terug aangekomen in Pokhara, denken we slim te zijn. Het retreatcentrum waar we ons de komende 2,5 dag gaan begeven ligt weer op een berg en we hebben geen zin om onze backpack helemaal naar boven te dragen. We besluiten op het einde van de dag onze was op te halen (Is dit eigenlijk wel gewassen? Ik ruik namelijk nog steeds trekkingszweet in mijn T-shirts, broeken en sokken?! Ik vertrouw vanaf nu alleen nog maar mijn wasmachine!), onze backpack opnieuw in te pakken en de tassen op de scooter één voor één naar boven te brengen. Natuurlijk begint het weer met stortregenen zodra we de tassen willen gaan brengen. Ik ga dus alleen met mijn backpack op een kleine scooter (die max. 25 km uur gaat) naar boven. Over stenen, zandwegen en veel DREK! Ik haal de finish (zeiknatte poncho) en breng de tas naar binnen. Wat ben ik blij dat ik die backpack niet op mijn rug heb als ik naar beneden ga... Ik moest goed opletten met naar beneden gaan, want het gaat vrij steil. Uiteindelijk aangekomen bij het Aroma Hostel, loop ik naar Floor en raad ik haar aan om samen een taxi naar boven te nemen, het leek me niet verstandig nog een backpack naar boven te rijden op de scooter en om door de regen minimaal 1 tot 1,5 naar boven te glibberen. Voor 400 roepies regelen we de taxi. Daar kunnen we toch niet over mopperen?!

Eenmaal aangekomen in het retreat, krijgen we een mooie kamer toegewezen. Op het moment dat we aankwamen, was er nog maar één andere vrouw uit Frankrijk aanwezig. Ze had haar laatste dag. Diezelfde dag krijgen we een briefing met een beetje uitleg en een aantal 'regels/afspraken' van het park. Er was gelukkig geen regels of afspraak die onredelijk was en we verheugde ons op het eerste diner en sessie. Het retreat werkt altijd met hele dagen. Voor ons betekent dit dat we in de avond aankomen, vervolgens 2 volle dagen de lessen mogen volgen en op de dag van ons vertrek mogen we tot 11 uur uitchecken (we mogen dus nog 3 sessies meedoen!). Als avondeten krijgen we een heerlijk wortelsoepje met couscous en gegrilde groenten! HEERLIJK! Nu de avondsessie nog: the silent meditation with Buddha. Het was de minst fijne sessie van de hele dag, maar nog steeds een bijzondere ervaring om mee te maken. Het doel was focus en concentratie. Men brandde een kaars en we zaten er in een cirkel om heen. Tijdens een mantra-lied moesten we 15 minuten naar de kaars kijken en proberen niet te knipperen. Het klinkt vreemd, maar het is heel ontspannend en tegelijkertijd intensief. Floor en ik zijn in ieder geval klaar voor bed. Ik hoop dat we morgen wakker worden, want ik hem besloten symbolisch mijn horloge niet te dragen en alle elektrische apparaten uit te laten (soms nam ik de telefoon mee voor een fotootje). We zouden namelijk gewekt worden door de singing bowls.

27 juli: First day in retreat

Daar is het dan. Ik zat rechtop in bed. Bang om me te verslapen! Het geluid van de singing bowls. Jeetje mina, ik slaap zoveel rustiger met mijn horloge om, wetende dat ik de wekker goed heb gezet. Ik heb vreselijk onrustig geslapen (dit geldt trouwens voor alle dagen daar), puur en alleen omdat ik bang was me te verslapen omdat ik zelf geen controle had over de wekker.

Om 6 uur wekken ze ons en om 6.15 uur is de eerste 'gymsessie'. Gelukkig niet heel heftig. Tijdens deze sessie maken ze het lichaam en de spieren wakker, genaamd breath & silent meditation. Gevolgd door een herbal tea session en een nasial cleansing. Ja echt, een neusreiniging, je leest het goed. Het was een beetje onwennig in het begin, maar wat was het een fijn gevoel als je het onder de knie had. Het is met zoutwater op een natuurlijke wijze de neus reinigen. Goed voor mensen die een beginnende verkoudheid hebben of veel last van migraine (foto beschikbaar op aanvraag > let op: schokkende beelden.. HAHA). Meteen hierna kwam de meest heftige sessie van de dag: anderhalf uur morning yoga (lees: anderhalf uur sporten en strechen). Pfoe, ze hadden niet gezegd dat ik moe zou worden. Het zweet breekt me na 45 min al uit. De oefeningen gingen op zich wel goed, ik merk wel dat mijn balansoefeningen wel moeizaam gaan en dat ik een enorm stijve rechterheup en -knie heb. Dan merk je toch dat je fikse blessures hebt gehad. Maar dit wil de pret niet drukken, ik kan prima mee doen. Ik heb daar alleen minder flexibiliteit. Na deze heftige sessie hebben we wel een lekker ontbijt verdient... en wat krijgen we? PORRIDGE! BAH... viezer kon niet. Dit is een soort warme pap met muesli en fruit. Ik eet het met lange tanden op en hoop dat de lunch goed is. Aansluitend aan het ontbijt, mogen we een welness activiteit kiezen. We kiezen voor het stoombad. Dit maakt het ontbijt dubbel en dik goed!

Na een korte pauze en wat ontspanningstijd, start de eerste singing bowl sessie van een half uur! Fijn hoor. Heerlijk relax, ik viel bijna in slaap. Aansluitend was om 13 uur de lunch. Dit is iedere middag het beroemde Nepalese gerecht: Dal Bhat. Het was de eerste keer dat ik dat hier at, ik dacht namelijk dat ik het te pittig zou vinden, maar jeetje wat is dat heerlijk zeg. Ik heb gesmuld. We hebben deze middag nog 1 sessie na de vrije tijd, namelijk: Bhakti Yoga. Dit is een soort dans en zang met Buddha. Ik denk misschien wel de meest vrolijke les van de dag! Je kan lekker jezelf zijn en meezingen en dansen op Nepalese muziek.

In het avondprogramma is nog 1 intensieve les van een uur: Dynamic Evening Yoga me aansluitend een half uur guided meditation (gelukkig een relax einde). Uiteindelijk sloten we de dag af met een heerlijk diner: een tomaten-uiensoepje met tofu en een wrap gevuld met hummus en gegrilde groenten. Tot slot konden we weer deelnemen aan de Silent Meditation with Buddha. Dit was het hele dagprogramma voor twee dagen. Het was een vol programma met veel verschillende sessies, maar wat een unieke ervaring om dit mee te maken met deze leuke instructeurs en andere medewerkers op het retreat.

28 juli: Second day in retreat!

And again, het geluid van de singing bowls. Ik zit wederom meteen rechtop in bed. Ik mis mijn wekker en kan niet wachten tot ik hem weer om kan doen, maar ik hou me sterk, ik wil echt 2,5 dag geen tijd kennen en alles op me af laten komen. Het programma is hetzelfde als gister. Alleen... voel ik dit goed? Spierpijn? Oh nee he! Moet ik echt meedoen aan alle sessies? Ook die heftige? Pffffffffff... Ik word al moe als ik er aan denk. Maar... Het was prijzig, dus ik doe mee. Hopelijk rek en strek ik de pijn er een beetje uit. Het klinkt vreemd, maar het gaat eigenlijk beter dan gister en ik probeer de spierpijn te negeren. Zodra mijn spieren opgewarmd zijn, voel ik het eigenlijk niet eens meer. Ik kan dus moeiteloos alles sessies mee doen. En ja (mam lees dit stuk even): ik was toch wel een van de meest lenige mensen van de klas (als de juf niet meetelt natuurlijk)... Ondertussen mocht de franse vrouw de ochtendsessie nog meedoen en waren 4 Engelse vrouwen gearriveerd. We waren dus met een groep van 7. 3 van de 4 Engelsen namen het totaal niet serieus, dus dan zit je al snel in de top 4! Floor en ik deden het goed. De Franse vrouw ook, maar zij bleek toch iets minder lenig te zijn en de meeste 'serieuze' Engelse vrouw deed ook haar best. Ik ben dus best trots op mezelf. Zelfs de balansoefeningen gaan een stuk beter dan gisteren.

We eten weer heerlijk deze dag. We starten als ontbijt met een bakje (weet niet welk soort) bonen met daar boven op kokos, en een bakje fruit met een eitje. Als lunch hebben we de bekende Dal Bhat en als diner eten we vandaag pomoensoep (jammie!!) met chapati en spinazie met cottagecheese! Het was dus een goede dag qua eten! And again gaan Floor en ik op tijd naar ons nest, morgen is de laatste ochtend en het zijn lange 'sport'dagen van 6 tot 20.30 uur! Weltruste!!

29 juni:

Het hoge geluid van de singing bowls wekt ons weer. Geen probleem, voor de verandering lag ik toch al wakker. Te wachten of ik iets hoorde! Haha, controlfreak wat dat betreft. We doen de laatste ochtendsessies en sluiten ons verblijf in het retreat af met een heerlijk ontbijt: yoghurt met muesli en vers fruit. En natuurlijk een eitje! We nemen afscheid van onze trainers en pakken onze backpacks weer in. We merken dat de backpacks kleiner worden... Hoe kan dat toch? Hij was echt lichter toen we kwamen. Blijkbaar koop ik toch teveel leuke spulletjes voor thuis. Één van de medewerkers brengt ons met de jeep naar beneden en laten ons afzetten bij ons volgende hostel: Little Windows. Men vraagt of we een privékamer willen of op de openbare slaapruimte. Het interesseert ons niet, dus we kiezen voor cheap: de openbare slaapruimte voor 300 roepies per nacht. En wat treffen we aan? Een lege slaapruimte! We krijgen dus voor een klein prijsje, een privéslaapkamer! IDEAAL! We besluiten deze dag een beetje rustig aan te doen. Morgen gaan we met de bus naar Bandipur. Hier schijnen veel mooie uitzichtpunten te zijn en kun je je prima een dag vermaken. De dag daarna vervolgen we onze weg naar Chitwan National Park, maar al snel komen we er achter dat dit peperduur is (en het is niet het ideale seizoen om te gaan). We gaan dus ook twijfelen. Uiteindelijk besluiten we zeker 1 dag te gaan en misschien 2, maar dat zien we wel in de loop van de tijd. Voor nu gaan we lekker slapen. We hebben weer heerlijk gegeten bij OR2K en op de bovenste verdieping van ons hostel is een chillplek waar we gezeten hebben. Nu zijn we lekker moe en willen we vooral weer vooruit kijken naar de komende avonturen.

Hopelijk veel leesplezier!

Veel liefs,

Manon